eleonora

• 1850 tarihli bir edgar allan poe eseri.
  
  "
  
  sub conservatione formae specificae salva anima.
  -raymond lully.
  
  i am come of a race noted for vigor of fancy and ardor of passion. men have called me mad; but the question is not yet settled, whether madness is or is not the loftiest intelligence -- whether much that is glorious- whether all that is profound -- does not spring from disease of thought -- from moods of mind exalted at the expense of the general intellect. they who dream by day are cognizant of many things which escape those who dream only by night. in their gray visions they obtain glimpses of eternity, and thrill, in awakening, to find that they have been upon the verge of the great secret. in snatches, they learn something of the wisdom which is of good, and more of the mere knowledge which is of evil. they penetrate, however, rudderless or compassless into the vast ocean of the "light ineffable," and again, like the adventures of the nubian geographer, "agressi sunt mare tenebrarum, quid in eo esset exploraturi."
  
  we will say, then, that i am mad. i grant, at least, that there are two distinct conditions of my mental existence -- the condition of a lucid reason, not to be disputed, and belonging to the memory of events forming the first epoch of my life -- and a condition of shadow and doubt, appertaining to the present, and to the recollection of what constitutes the second great era of my being. therefore, what i shall tell of the earlier period, believe; and to what i may relate of the later time, give only such credit as may seem due, or doubt it altogether, or, if doubt it ye cannot, then play unto its riddle the oedipus.
  
  she whom i loved in youth, and of whom i now pen calmly and distinctly these remembrances, was the sole daughter of the only sister of my mother long departed. eleonora was the name of my cousin. we had always dwelled together, beneath a tropical sun, in the valley of the many-colored grass. no unguided footstep ever came upon that vale; for it lay away up among a range of giant hills that hung beetling around about it, shutting out the sunlight from its sweetest recesses. no path was trodden in its vicinity; and, to reach our happy home, there was need of putting back, with force, the foliage of many thousands of forest trees, and of crushing to death the glories of many millions of fragrant flowers. thus it was that we lived all alone, knowing nothing of the world without the valley -- i, and my cousin, and her mother.
  
  from the dim regions beyond the mountains at the upper end of our encircled domain, there crept out a narrow and deep river, brighter than all save the eyes of eleonora; and, winding stealthily about in mazy courses, it passed away, at length, through a shadowy gorge, among hills still dimmer than those whence it had issued. we called it the "river of silence"; for there seemed to be a hushing influence in its flow. no murmur arose from its bed, and so gently it wandered along, that the pearly pebbles upon which we loved to gaze, far down within its bosom, stirred not at all, but lay in a motionless content, each in its own old station, shining on gloriously forever.
  
  the margin of the river, and of the many dazzling rivulets that glided through devious ways into its channel, as well as the spaces that extended from the margins away down into the depths of the streams until they reached the bed of pebbles at the bottom, -- these spots, not less than the whole surface of the valley, from the river to the mountains that girdled it in, were carpeted all by a soft green grass, thick, short, perfectly even, and vanilla-perfumed, but so besprinkled throughout with the yellow buttercup, the white daisy, the purple violet, and the ruby-red asphodel, that its exceeding beauty spoke to our hearts in loud tones, of the love and of the glory of god.
  
  and, here and there, in groves about this grass, like wildernesses of dreams, sprang up fantastic trees, whose tall slender stems stood not upright, but slanted gracefully toward the light that peered at noon-day into the centre of the valley. their mark was speckled with the vivid alternate splendor of ebony and silver, and was smoother than all save the cheeks of eleonora; so that, but for the brilliant green of the huge leaves that spread from their summits in long, tremulous lines, dallying with the zephyrs, one might have fancied them giant serpents of syria doing homage to their sovereign the sun.
  
  hand in hand about this valley, for fifteen years, roamed i with eleonora before love entered within our hearts. it was one evening at the close of the third lustrum of her life, and of the fourth of my own, that we sat, locked in each other's embrace, beneath the serpent-like trees, and looked down within the water of the river of silence at our images therein. we spoke no words during the rest of that sweet day, and our words even upon the morrow were tremulous and few. we had drawn the god eros from that wave, and now we felt that he had enkindled within us the fiery souls of our forefathers. the passions which had for centuries distinguished our race, came thronging with the fancies for which they had been equally noted, and together breathed a delirious bliss over the valley of the many-colored grass. a change fell upon all things. strange, brilliant flowers, star-shaped, burn out upon the trees where no flowers had been known before. the tints of the green carpet deepened; and when, one by one, the white daisies shrank away, there sprang up in place of them, ten by ten of the ruby-red asphodel. and life arose in our paths; for the tall flamingo, hitherto unseen, with all gay glowing birds, flaunted his scarlet plumage before us. the golden and silver fish haunted the river, out of the bosom of which issued, little by little, a murmur that swelled, at length, into a lulling melody more divine than that of the harp of aeolus-sweeter than all save the voice of eleonora. and now, too, a voluminous cloud, which we had long watched in the regions of hesper, floated out thence, all gorgeous in crimson and gold, and settling in peace above us, sank, day by day, lower and lower, until its edges rested upon the tops of the mountains, turning all their dimness into magnificence, and shutting us up, as if forever, within a magic prison-house of grandeur and of glory.
  
  the loveliness of eleonora was that of the seraphim; but she was a maiden artless and innocent as the brief life she had led among the flowers. no guile disguised the fervor of love which animated her heart, and she examined with me its inmost recesses as we walked together in the valley of the many-colored grass, and discoursed of the mighty changes which had lately taken place therein.
  
  at length, having spoken one day, in tears, of the last sad change which must befall humanity, she thenceforward dwelt only upon this one sorrowful theme, interweaving it into all our converse, as, in the songs of the bard of schiraz, the same images are found occurring, again and again, in every impressive variation of phrase.
  
  she had seen that the finger of death was upon her bosom -- that, like the ephemeron, she had been made perfect in loveliness only to die; but the terrors of the grave to her lay solely in a consideration which she revealed to me, one evening at twilight, by the banks of the river of silence. she grieved to think that, having entombed her in the valley of the many-colored grass, i would quit forever its happy recesses, transferring the love which now was so passionately her own to some maiden of the outer and everyday world. and, then and there, i threw myself hurriedly at the feet of eleonora, and offered up a vow, to herself and to heaven, that i would never bind myself in marriage to any daughter of earth -- that i would in no manner prove recreant to her dear memory, or to the memory of the devout affection with which she had blessed me. and i called the mighty ruler of the universe to witness the pious solemnity of my vow. and the curse which i invoked of him and of her, a saint in helusion should i prove traitorous to that promise, involved a penalty the exceeding great horror of which will not permit me to make record of it here. and the bright eyes of eleonora grew brighter at my words; and she sighed as if a deadly burthen had been taken from her breast; and she trembled and very bitterly wept; but she made acceptance of the vow, (for what was she but a child?) and it made easy to her the bed of her death. and she said to me, not many days afterward, tranquilly dying, that, because of what i had done for the comfort of her spirit she would watch over me in that spirit when departed, and, if so it were permitted her return to me visibly in the watches of the night; but, if this thing were, indeed, beyond the power of the souls in paradise, that she would, at least, give me frequent indications of her presence, sighing upon me in the evening winds, or filling the air which i breathed with perfume from the censers of the angels. and, with these words upon her lips, she yielded up her innocent life, putting an end to the first epoch of my own.
  
  thus far i have faithfully said. but as i pass the barrier in times path, formed by the death of my beloved, and proceed with the second era of my existence, i feel that a shadow gathers over my brain, and i mistrust the perfect sanity of the record. but let me on. -- years dragged themselves along heavily, and still i dwelled within the valley of the many-colored grass; but a second change had come upon all things. the star-shaped flowers shrank into the stems of the trees, and appeared no more. the tints of the green carpet faded; and, one by one, the ruby-red asphodels withered away; and there sprang up, in place of them, ten by ten, dark, eye-like violets, that writhed uneasily and were ever encumbered with dew. and life departed from our paths; for the tall flamingo flaunted no longer his scarlet plumage before us, but flew sadly from the vale into the hills, with all the gay glowing birds that had arrived in his company. and the golden and silver fish swam down through the gorge at the lower end of our domain and bedecked the sweet river never again. and the lulling melody that had been softer than the wind-harp of aeolus, and more divine than all save the voice of eleonora, it died little by little away, in murmurs growing lower and lower, until the stream returned, at length, utterly, into the solemnity of its original silence. and then, lastly, the voluminous cloud uprose, and, abandoning the tops of the mountains to the dimness of old, fell back into the regions of hesper, and took away all its manifold golden and gorgeous glories from the valley of the many-colored grass.
  
  yet the promises of eleonora were not forgotten; for i heard the sounds of the swinging of the censers of the angels; and streams of a holy perfume floated ever and ever about the valley; and at lone hours, when my heart beat heavily, the winds that bathed my brow came unto me laden with soft sighs; and indistinct murmurs filled often the night air, and once -- oh, but once only! i was awakened from a slumber, like the slumber of death, by the pressing of spiritual lips upon my own.
  
  but the void within my heart refused, even thus, to be filled. i longed for the love which had before filled it to overflowing. at length the valley pained me through its memories of eleonora, and i left it for ever for the vanities and the turbulent triumphs of the world.
  
  i found myself within a strange city, where all things might have served to blot from recollection the sweet dreams i had dreamed so long in the valley of the many-colored grass. the pomps and pageantries of a stately court, and the mad clangor of arms, and the radiant loveliness of women, bewildered and intoxicated my brain. but as yet my soul had proved true to its vows, and the indications of the presence of eleonora were still given me in the silent hours of the night. suddenly these manifestations they ceased, and the world grew dark before mine eyes, and i stood aghast at the burning thoughts which possessed, at the terrible temptations which beset me; for there came from some far, far distant and unknown land, into the gay court of the king i served, a maiden to whose beauty my whole recreant heart yielded at once -- at whose footstool i bowed down without a struggle, in the most ardent, in the most abject worship of love. what, indeed, was my passion for the young girl of the valley in comparison with the fervor, and the delirium, and the spirit-lifting ecstasy of adoration with which i poured out my whole soul in tears at the feet of the ethereal ermengarde? -- oh, bright was the seraph ermengarde! and in that knowledge i had room for none other. -- oh, divine was the angel ermengarde! and as i looked down into the depths of her memorial eyes, i thought only of them -- and of her.
  
  i wedded; -- nor dreaded the curse i had invoked; and its bitterness was not visited upon me. and once -- but once again in the silence of the night; there came through my lattice the soft sighs which had forsaken me; and they modelled themselves into familiar and sweet voice, saying:
  
  "sleep in peace! -- for the spirit of love reigneth and ruleth, and, in taking to thy passionate heart her who is ermengarde, thou art absolved, for reasons which shall be made known to thee in heaven, of thy vows unto eleonora."
  
  "
• aşkın bu kadar muazzam bir ortama yansıtılmış bir başka eser tarafından eline katiyyen su dökülemeyeceği eşsiz öyküdür. bunalım bir hayat geçirmiş bir adamın zihninden böylesi cennetvari hayal gücünün üretilmesi de şaşırtıcı.
• ayrıca; edgar allan poe'nun eserleri içerisinde karamsar öğelerin en az bulunduğu öyküsüdür.
  
  --- spoiler ---
  
  the margin of the river, and of the many dazzling rivulets that glided through devious ways into its channel, as well as the spaces that extended from the margins away down into the depths of the streams until they reached the bed of pebbles at the bottom, -- these spots, not less than the whole surface of the valley, from the river to the mountains that girdled it in, were carpeted all by a soft green grass, thick, short, perfectly even, and vanilla-perfumed, but so besprinkled throughout with the yellow buttercup, the white daisy, the purple violet, and the ruby-red asphodel, that its exceeding beauty spoke to our hearts in loud tones, of the love and of the glory of god.
  
  --- spoiler ---
  
  bölümünde eleonora öyle güzel tasvir edilmiştir ki, tanımadan aşık olursunuz.
• poe'nun en güzel öykülerinden biri. poe olağanüstü tasvirleriyle ünlüdür ama konu aşk olunca tasvirler geri planda kalıyor bu öyküde. bitmiş bir aşkın hüznünden daha çok hayatın başka aşklarla da ilk aşkınıza sadık kalabileceğiniz şekilde süregidebilmesi gibi ümitvar bir sonla bitiyor.
• henüz yolun başında olsa da rafael cerato, underher gibi isimlerle yaptığı işbirlikleri ile dikkat çeken, rus / tatar kırması, imogen heap ve susanne sundfør karışımı londra çıkışlı şarkıcı.
  
  underwater
  
  melancholia
• sub conservatione formae specificae saha anma. `:yaşamın ruhunun varlığını sürdürmesi, sahip olduğu bedeni korumasına bağlıdır`
  -raymond lully
  
  "tutkulu ve hayal gücü kuvvetli bir aileden geliyorum. bana deli diyenler oldu. ama deliliğin aslında en yüce deha olup olmadığı derin ve muhteşem şeylerin çoğunun hastalıklı düşüncelerden, genel düşüncelerin yerini alan zihinsel ruh hallerinden kaynaklanıp kaynaklanmadığı hâlâ tartışılan bir konudur. hayal kuranlar, sadece geceleri düş görenlerin gözden kaçırdığı pek çok şeyi fark eder. o boz bulanık hayallerde sonsuzluğu görür ve gerçeğe döndükleri anda yüce bir sırrı öğrenmenin eşiğine gelmiş olmanın heyecanını hissederler. o kısacık anda bilgeliğin iyiliğinden bir şeyler kapar, ona dair bir şeyler öğrenirler; ama kötülüğün salt bilgisinden kaptıkları daha çoktur. “tarifsiz ışığın” engin okyanusuna dümensiz, pusulasız açılırlar ve o nubialı maceraperest coğrafyacı gibi, “agressi sunt mare tenebrarum, quid in eo esset exploraturi.” ^*
  
  öyleyse deli olduğumu söyleyelim. en azından zihinsel varlığımda iki belirgin durum olduğunu kabul ediyorum -biri yaşamımın ilk dönemindeki tartışmasız sağlam mantığım- diğeri ise şu andaki ve hayatımın büyük bir kısmındaki karamsar ve şüpheci halim. bu yüzden yaşamımın ilk dönemine ilişkin anlattıklarıma inanın; ve sonrakilere de ancak akla yakın geliyorsa inanın ya da hepsinden şüphe edin; veya şüphe edemiyorsanız, bunları oedipus’un bilmecesi gibi görün.
  
  gençliğimde sevdiğim kız kuzinimdi (şimdi ona ilişkin anılarım çok net ve bunları sakince yazabiliyorum); annemin -öleli epey olmuştu- tek kız kardeşinin tek kızıydı. adı eleonora idi. rengarenk otlar vadisi’nde, tropik bir güneşin altında birlikte yaşar, birbirimizden hiç ayrılmazdık. birisi yol göstermedikçe o vadiye kimseler gelmezdi, çünkü etrafını saran dev tepeler gün ışığı dışında her şeyin, herkesin yolunu keserdi. civarından yol geçmezdi. o çok sevdiğimiz yuvamıza ulaşmak için binlerce orman ağacının arasından güç bela geçmek ve milyonlarca hoş kokulu, muhteşem çiçeği çiğnemek gerekirdi. bu yüzden ben, kuzinim ve annesi yapayalnız yaşıyor, vadinin dışındaki dünyaya ilişkin hiçbir şey bilmiyorduk.
  
  vadimizi çevreleyen dağların ardından, yaşadığımız yerin yukarısındaki loş bölgelerden ağır ağır akarak gelen dar ve derin bir nehir öylesine parlaktı ki eleonora’nın gözleri dışında bu nehir kadar parlak bir şey yoktu. labirent gibi yatağında kıvrıla kıvrıla akar, iki dağ arasındaki gölgeli bir boğazdan ve geride bıraktıklarından daha da karanlık tepelerin arasından geçerdi. buna “sessizlik nehri" derdik; çünkü akarken ortalığı dinginleştirir gibiydi. usul usul akar, hiç ses çıkarmazdı. derin yatağındaki inci gibi çakıllar (bunlara bakmaya bayılırdık) hiç kımıldamazdı. her biri olduğu yerde kalır, hiç durmadan muhteşem parıltılar saçardı.
  
  nehre çeşitli yerlerden usulca karışan dereciklerin kıyılarında, en dipteki çakıllı yatağa kadar uzanan kaynak sızıntılarının geçtiği yerler de - tıpkı dağlar arasında uzanan o vadinin tamamı gibi yumuşak, yeşil, kalın, kısa, düz ve vanilya kokulu otlarla kaplıydı. bu otların arasında sarı düğün çiçekleri, beyaz papatyalar, mor menekşeler ve yakut kırmızısı zambaklar saçılıydı. bu beneklerin görüntüsü öyle güzeldi ki içimizde tanrı sevgisi ve hayranlığı uyandırıyordu.
  
  ve bu çimenliklerde yer yer, düşsü korular uzanırdı. bunların fantastik ağaçlarının uzun, ince gövdeleri dik yükselmez, öğlenleri vadinin ortasına düşen gün ışığına doğru zarifçe eğilirdi. abanoz ya da gümüş renkli görkemli kabukları öyle pürüzsüzdü ki eleonora’nın yanakları dışındaki her şeyden daha düz, daha kaygandı. bu ağaçlar, tepelerinde saçılmış gibi duran ve sabah rüzgarlarında titreşen dev, parlak yaprakları olmasa, tanrı kral güneş’e saygı gösterisinde bulunan dev suriye yılanlarına benzetilebilirdi.
  
  aşk yüreğimize düşmeden önce, bu vadide eleonora’yla on beş yıl el ele gezindik. o on beş, ben yirmi yaşındayken bir akşam o yılana benzeyen ağaçların altında oturup birbirimize sarıldık ve sessizlik nehri’nde yansıyan görüntülerimize baktık. o güzel günün geri kalanında hiç konuşmadık. ertesi gün de çok az ve ürke ürke konuştuk. tanrı eros dalgalardan çıkagelmiş ve şimdi içimizde atalarımızın ateşli ruhlarını uyandırdığını hissediyorduk. neslimiz asırlardır tutkuları ve hayalleriyle diğerlerinden ayrılıyordu ve şimdi içimizde uyanan tutkular da türlü türlü hayaller görmemize yol açıyordu bunlar bir araya gelince rengarenk otlar vadisi’ne ateşli bir vecd hali, bir nefes gibi yayıldı. her şey değişmişti. eskiden çiçeksiz olan ağaçlarda şimdi yıldız şeklinde tuhaf, parlak çiçekler açıyordu. o yeşil halının rengi parlaklaşmıştı. o beyaz papatyalar birer birer solduğunda yerlerini onlarca yakut kırmızısı zambak alıyordu. yürüdüğümüz yollardan hayat fışkırıyordu. ilk kez gördüğümüz flamingolar diğer şen parlak kuşlarla birlikte bize kızıl tüylerini sergiliyordu. nehirde altın ve gümüş rengi balıklar geziniyordu. nehrin derinliklerinden çıkıp gelen bir mırıltı giderek yükseldi ve sonunda aeolus’un arpından çıkandan daha kutsal, sakinleştirici bir melodiye dönüştü; bu, melodi bütün seslerden güzeldi. eleonora’nınki dışında hesper’in^* diyarlarında uzun süredir izlediğimiz dev bir bulut buradan yavaşça süzülerek çıktı. kızıl ve altın sarısı renkleriyle muhteşem olan bu bulut tepemize gelince durup sakince azar azar alçalmaya başladı. sonunda kenarları dağların zirvelerine değip bu donuk zirvelere bir ihtişam katarak bizi heybetli, görkemli, büyülü bir hapishaneye sonsuza dek kapattı sanki.
  
  eleonora’nın meleklere has bir güzelliği vardı; çiçeklerin arasında geçirdiği kısa yaşamı boyunca saf ve masum bir bakire olmuştu. kalbini canlandıran aşk ateşini kurnazca gizliyor da değildi. birlikte rengarenk otlar vadisi’nde yürürken, beni bu kalbin en derin yerlerinden inceliyor ve bu yürekte son zamanlarda meydana gelen değişiklikleri uzun uzun anlatıyordu.
  
  sonunda bir gün, gözyaşları içinde bana bütün insanların başına gelmek zorunda olan o en son, üzücü değişimden bahsetti. o günden sonra da bu konuyu hiç dilinden düşürmedi ve bütün konuşmalarımızda değindi. her sözünde, aynı temayı durmadan, şirazlı ozan gibi farklı, etkileyici varyasyonlarla yineliyordu.
  
  ölümün parmağının göğsüne dokunduğunu görmüştü. aşkla kusursuzlaşmışken tıpkı kelebekler gibi kısa sürede ölmek zorunda olduğunu görmüştü. ama mezara girmekten tek bir şey yüzünden korkuyordu. bunu bana bir akşam alacakaranlıkta, sessizlik nehri’nin kıyısında anlattı. onu rengarenk otlar vadisi’ne gömdükten sonra bu mutluluk verici yerden sonsuza dek ayrılacağımdan, ona karşı duyduğum tutkulu aşkı dıştaki gündelik dünyadaki kızlardan birine yönelteceğimden korkuyordu. hemen oracıkta kendimi eleonora’nın ayaklarının dibine attım ve başımı kaldırıp ona kimseyle evlenmeyeceğime, alçaklık etmeyeceğime, onu hep anımsayacağıma ve bana karşı sadakatle beslediği, beni kutsayan o aşka ihanet etmeyeceğime yemin ettim. evrenin yüce hakiminden sadakat yeminimin şahidi olmasını istedim. tanrı'dan ve helusion’lu azizeden, bu yemini bozarsam beni öyle korkunç bir şekilde lanetlemelerini istedim ki, bundan bahsetmeye dilim varmıyor. bu sözlerimi duyunca eleonora’nın parlak gözleri daha da parladı. sanki sırtından büyük bir yük kalkmışçasına iç geçirdi. titredi ve acı gözyaşları döktü. ama yeminimi kabul etti (sonuçta bir çocuktan başka neydi ki?) ve bu ölüm döşeğinde onu rahatlattı. birkaç gün sonra, huzur içinde ölürken, içini rahatlattığım için öldükten sonra ruhunun beni gözleyeceğini ve izin verilirse gecenin geç saatlerinde görebileceğim şekilde karşıma çıkacağını söyledi. ama bu cennetteki ruhların gücünü aşıyorsa, en azından bana sık sık varlığına ilişkin işaretler verecekti; nefesini akşam rüzgarlarına karıştırıp üstüme üfleyecek, ya da soluduğum havaya meleklerin tütsülerinin hoş kokularını yayacaktı. ve bunları söylerken masum yaşamı sona erdi ve benimkinin de ilk dönemi sona ermiş oldu.
  
  buraya kadarını olduğu gibi anlattım. ama zaman’ın yolundaki, sevgilimin ölümüyle oluşan o bariyeri aşınca ve hayatımın ikinci dönemine girince zihnime bir gölge düşüyor ve anlattıklarımın doğruluğundan şüpheye düşüyorum. ama yine de devam edeyim. yıllar ağır ağır geçip gitti. rengarenk otlar vadisi’nde yaşamayı sürdürdüm. ama her şey tekrar değişmişti. o yıldız şeklindeki çiçekler soldu ve bir daha açmadı. o yeşil halının rengi attı. o yakut kırmızısı zambaklar kurudu ve onların yerinde göze benzeyen, koyu renkli menekşeler çıktı küme küme; çiy yüklüydü her biri, huzursuzca kıvranıp duruyordu. ve hayat o diyarı terk etti. artık uzun boylu flamingolar bize kızıl tüylerini sergilemiyordu. yanlarında getirdikleri diğer şen parlak kuşları da alarak vadiyi hüzünle terk edip tepelere uçtular. altın ve gümüş rengi balıklar vadinin aşağısındaki boğazdan geçip uzaklaştılar ve o güzel nehri bir daha asla süslemediler. aelous’un rüzgâr-arpından çıkanlardan daha hoş, sakinleştirici ve eleonora’nınki dışında bütün seslerden daha yüce olan o melodi giderek hafifledi ve nehir en sonunda önceki sessizliğine tekrar büründü. en sonunda da o dev bulut yükseldi; o kat kat altın parıltısını ve tüm ihtişamını yanına alıp rengarenk otlar vadisi’nden çekilirken dağları eski donukluklarına terk edip hesper’in diyarlarına geri döndü.
  
  ama eleonora verdiği sözleri unutmamıştı. çünkü meleklerin sallanan buhurdanlıklarının seslerini duyuyordum; kutsal bir tütsünün kokusu vadiye sürekli yayılıyordu; gecenin geç saatlerindeki yalnızlığımdan, kalbim hızlı hızlı atarken, alnımı okşayan rüzgarlara hafif iç çekişleri karışıyordu; gece havasında hafif mırıltılar işitiyordum; ve bir keresinde de -ah, sadece bir kereliğine!- ölü gibi uyurken birden dudaklarımda ruhani dudakları hissederek uyandım.
  
  ama kalbimdeki boşluk bunlarla dolmayı reddediyordu. daha önce onu doldurup taşırmış olan aşkın özlemini çekiyordum. sonunda vadi bana eleonora’yı anımsattığı için acı vermeye başladı ve orayı gürültülü dünyanın beyhudelikleri ve zaferleri uğruna terk ettim.
  
  kendimi tuhaf bir şehirde buldum; belki burası rengarenk otlar vadisi’nde uzun süre gördüğüm tatlı düşleri unutturabilirdi bana. görkemli bir sarayın debdebesi ve eğlenceleri, silahların çılgınca takırtıları ve kadınların parlak güzellikleri başımı döndürdü ve beni sarhoş etti. ama ruhum henüz verdiği sözlere sadık kaldığı için gecenin sessiz saatlerinde hâlâ eleonora’nın varlığının işaretlerini alıyordum. bu belirtiler birden kesilince dünyam karardı ve zihnime dolan yakıcı düşünceler, bana rahat vermeyen korkunç arzular karşısında dehşetle donakaldım; çünkü hizmetinde olduğum kralın eğlenceli sarayına uzaklardan, çok uzaktaki bilinmeyen bir diyardan bir genç kız gelmişti ve alçak kalbim bu kızın güzelliğine hemen teslim oldu. ona hemen, onursuzca boyun eğdim. ona aşkların en tutkulusuyla tapıyordum. tüm ruhumu gözyaşları içinde ateşli bir hezeyanla güzeller güzeli ermengarde’nin ayaklarının dibine sererek ona taparken ruhumu yükselten o vecd halinin yanında; vadideki genç kıza karşı hissetmiş olduğum tutku neydi ki? ah, ermengarde ışık saçan bir melekti! bunu bildiğimden gözüm başkasını görmüyordu. ah, ermengarde ilahi bir melekti! unutulmaz gözlerinin derinliklerine bakarken sadece bunları ve onu düşünüyordum.
  
  onunla evlendim -ne okuduğum lanetten korktum ne de bu lanete uğradım. ve bir defa -yine gecenin sessizliğinde- sadece bir defa, o çoktandır duymadığım iç çekişi pencere kafesinden içeri girerek o tanıdığım tatlı sese dönüştü ve bana şöyle dedi: "rahat uyu! zira aşkın ruhu hükümran ve hükümdardır; tutkulu kalbine adı ermengarde olan kişiyi alarak, cennette öğreneceğin nedenlerle, eleonora'ya karşı ettiğin yeminlerden bağışlandın."
• eşimin evlenmeden önce sol koluna verdiği isim. bu başlığa yazılan en çirkin entry olacağının farkındayım ama sağ elinin ismi elizabethti