düş suda

• düş suda
  ix
  öyle yorgun ki kentimiz
  düşlerden ve söyleşmekten
  yok duyacak kimse sesimizi
  
  gönderdik göndermesine, yüzümüz
  oradan da
  yok olarak geri geldi
  sesler, şarkılar..alışkanlık elbet.
  x
  yok düş kuracak vakit bile
  her şeyi bir yana bırakıyoruz söylene söylene.
  
  söylememe gerek var mı^*
• "ve ufuk
  kurtulmuş tanrıların kucağından
  uçsuz bucaksız bir yolculuğun koynunda"^*
• bir edip cansever şiiri:
  
  i
  
  o zaman neydi, eskidi sandıktı gölü
  kapı önlerinde söyleşen kadınları
  boyasız bir sandal sazların içinde
  
  nasıl koyverdik sonra kendimizi
  görünce suyun dibinde
  boğulmuş beyaz kenti
  
  gene de
  göz açıp kapayıncaya dek gittik geldik
  üç kişiydik üçümüz de
  geçmişe uzanan üç ayrı gün gibi.
• ii
  
  sevindik görünce birden
  limandaki eski tekneyi
  koştuk yokuş aşağı bir süre
  yakalanmamak için
  geceyi anlatan ishak kuşuna
  
  sabaha benzedik tahta iskeleye varınca
  suya
  yıkıldık. üç kere kımıldadı koy
  ödünç aldığını sandı bizi
  demirledi göğsümüze eski tekne
  suyla sabahın göğsüne
  
  oysa biz
  çarçabuk geri döndük geldiğimiz yere
  üç kişiydik üçümüz de
  öldük ve dirildik
  hani unutmuşuz da yolumuzu, birine
  yol sorar gibi
  demirin tırnakları kabutga kemiklerimizde.
• iii
  
  adını söylediler, ölümünü ardından
  ardından hemen ölümünü
  fısıldar gibi soyadını, ilgisiz
  sokağın bitiminde sazlardan
  şapkalar ören adama
  
  kim ne der artık, boş hepsi
  yüzünü yüzdürüyor suda
  buruşturaraktan elindeki saz şapkayı
  
  her şey, ama her şey
  yüzüyle buruşan şapkanun arasında hızla.
• iv
  
  konuşulmaz fırtınada, çünkü ölüm
  katar özünü fırtınaya da
  
  neyi bekliyoruz böyle neyi
  yendik mi yenik mi düştük yoksa
  bir ufak kuş yukarıda
  sürüyüp durur gölgemizi
  
  çözmüşüz nasıl olsa ipini sandallarımızın da.
• v
  
  duymuyoruz dokununca duymuyoruz
  taşlara kayalara taşlara
  nasıl kanmıyorsa yüreğimiz sevince
  sevince, acılara da
  
  işliyor kireçli taşını yontucu
  saat kaç, vakit ne vakit şimdi
  bırakıp da elindeki keskiyi
  sırtını duvara dayayınca anlarız
  
  severiz çünkü ara vermeden
  anlamaya uymayan vakitleri
  
  ey yerle gök arası mutlu kelebentliğimiz.
• vi
  
  su
  vuruyor kıyıdaki gemi leşlerine
  yalıyor sokaklarını kentin
  savuruyor öfkeyle rüzgarını
  masmavi yangınından
  
  bir evin bir odası yanıyor yalnız
  habersiz bütün kent bundan
  
  bir ruh gibi yanıyor çünkü
  giz dolu varlığından taşarak
  aydınlığın içinde
  aydınlıktan bir sarkaç gibi
  
  sinsi bir gülüşle görüyor o
  kayığını boyuyor bir yandan da.
• vii
  
  uzatmışlar ölüsünü kumlara
  mavi yüzlü çocuğun
  unutulmayan maviden
  hiç unutulmayan
  
  iri bir balık asılı durur ağaçta
  dik ve bulanık
  
  ayrı ayrı yönlerine sonsuzluğun
  ikisi de
  eriyen kar sıcaklığında
  
  ve ufuk
  kurtulmuş tanrıların kucağından
  uçsuz bucaksız bir yolculuğun koynunda.
• viii
  
  düşürdük gölgemizi suya
  ardından kendimizi
  sessizlik gibi sade, telaşsız
  hani var ya oldukça yavaş uzanır el ağlayana
  
  yüzdük bütün gün adalardan adalara
  hiçbir şey düşünmeden. yalnız
  akşama doğru bir demet mavi süsen topladık
  sunmak üzere bizi yaratan ozana
  
  düşüyüz mavi dudaklı büyük ozanın.