bu su

• bir bilmece şiir, behçet necatigil elbet
  
  çırpıntılı denize
  her yakın dalışta
  sakınsak da başımızı
  günlerce kulak ağrısı
  gidenden sestir bu.
  
  sonra görme bozukluğu
  karanlıkta karşımızda
  oturduk aynı sofralarda
  renkli kuşlar uçtu
  boşalan kafestir bu.
  
  ömrümüz süredursun
  hayallerin peşini
  doldurmak bir boşluğu
  evlerde şurda burda
  silinen izdir bu.
• david foster wallace kitabı için (bkz: this is water)
• eski bir sahaftan bulduğum kitap. (bkz: this is water)
  david foster wallace’nin yaşama uğraşına dair bir yol haritası olarak adlandırdığı kitabı. arka kapağındaki yazısı ise ‘ateşli silahlarla intihara teşebbüs eden yetişkinlerin hemen hepsinin aynı yerden vurması tesadüf değildir. kafalarından.’ ve kitabın yazarının da intihar ederek ölmesi kitabı alırken beni etkileyen unsur olmuştu. bu kadar kısa olup beni bu kadar etkileyen başka bir kitap hatırlamıyorum. keşke gerçekten tüm mezuniyet törenlerinde bu kitap dağıtılsa ve eğitiminiz gerçekten hayat boyu sürecek denilse ve daha yeni başladığı hatırlatılsa.
• eminim çoktan biliyorsunuzdur; kendi kafanızın içindeki süregiden monologla hipnotize olmaktansa (an itibariyle de bu gerçekleşiyor olabilir) uyanık ve dikkatli kalmak aşırı derecede zor bir şey. kendi mezuniyetimden 20 yıl sonra, zamanla anlamış bulunmaktayım ki beşeri bilimlerin size nasıl düşünüleceğini öğrettiği klişesi aslında çok daha derin, daha ciddi bir fikir için bir kısayolmuş: nasıl düşünüleceğini öğrenmek nasıl ve ne düşüneceğinizi biraz olsun kontrol
  etmeyi öğrenmekmiş. neye dikkatinizi vereceğinizi ve tecrübelerinizden nasıl anlam inşa edeceğinizi seçebilecek kadar bilinçli ve farkında olmak demek. çünkü yetişkin hayatınızda bu tür bir seçimi icra edemezseniz tarumar olacaksınız. zihnin mükemmel bir uşak ama berbat bir efendi olduğunu söyleyen eski klişe sözü aklınıza getirin.
  bu, diğer birçok klişe gibi, ilk bakışta çok yavan ve heyecansız olmakla birlikte, aslında büyük ve dehşetli bir hakikati ifade ediyor. ateşli silahlarla intihar eden yetişkinlerin kendilerini nerdeyse her zaman kafalarından vurmaları hiç de tesadüf değil. berbat efendiyi vuruyorlar. filhakika, bu müntehirlerin büyük bir kısmı da tetiği çekmeden uzun bir süre önce ölmüş oluyorlar.