başpare

• neyin yukarı ucunda bulunan ve üflemek üzere dokunulan bölüm. sağlam ağaçlardan ya da fildişi, boynuz, kehribargibi maddelerden yapılır.
• ney ağızlığı da denilebilir. genelde manda boynuzundan yapılır. ney başparesiz de calinabilir. başpare neyde sonradan çıkmış bir olgu olup hem ses çıkarmayı kolaylaştırıcı hem de sesi güzelleştirici bir unsurdur.
• en cok turkiye'deki neyzenler tarafindan kullanilan ney agizligi.iran'da yok mesela.
• manda boynuzundan yapılan baspareler mandaların neslinin tükenme tehlikesi nedeniyle pek fazla bulunmamaktadır.ve bu sebepten dolayı manda boynuzundan yapılmış baspareye sahip olan neylerin maliyeti digerlerine göre daha pahalıdır.(bkz: nesli tükenen hayvanlar)
• ney' in nefesi ses kutusuna ileten kısmıdır. parlak olması tınının parlaklığını sağlamak amacıyladır.
• neylerin üst ucuna (üflenen yerine) sesin daha net çıkması ve dudakların yaralanmaması için takılan parçadır. başpâre genellikle manda boynuzundan yapılmakla beraber, fildişinden, abanoz veya şimşir gibi sert ağaçlardan yahut benzer malzemelerden de yapılabilir.
  
  ney yapım geleneğinde çoklukla kullanılan manda boynuzu, manda neslinin tükenmek üzere olması nedeni ile artık çok zor bulunabilmektedir. mandaların çok genç kesilmesi de boynuzların içinin boş çıkmasına, tabii ki içi boş boynuzlardan da başpâre çıkmadığı için, başka malzemeler arayışı zorunlu hale gelmiştir. bu konuda bir süre aldatılan erkekler denenmişse de çoğu karılarına geri döndüğü için verimli bir ortam yaratılamamıştır.
  
  günümüzde başpâre yapımında sanayide kullanılan teflon, fiberglass gibi malzemeler kullanılmaktadır. bu malzemeler her türlü erkekten daha iyi sonuç vermektedir.
  
  başpârelerin dudağa temas eden açıklıkları, iç yüzeye verilen derinlikleri (hazne derinliği) ve dış çapları neyzenlerin istek ve alışkanlıklarına göre değişebilmektedir. nasıl ki neyzenler çeşit çeşittir, e tabii başpâreler de çeşit çeşittir.
• ney sazının (kamışının) yukarıdan aşağıya doğru ilk boğumu olan "boğaz boğumu"na takılan ve genellikle manda boynuzundan yapılan, şekil itibariyle kesik bir koniye benzeyen, seslerin temiz ve sağlam çıkmasına yarayan ve sadece türk neyzenleri tarafından kullanılan bir ağızlıktır. yapımında fildişi, kehribar, bağa (kaplumbağa kabuğu) ve delrin gibi malzemeler, şimşir ve ceviz gibi ağaçlar kullanılabilir ise de, bunların içerisinde en makbûlü manda boynuzudur.