52nd street theme

• billy eckstine grubu çıkışlı dizzy gillespie ve charlie parker'ın (bud powell ve kenny clarke'ı da es geçmesek yeridir) etrafında toplanan müzisyenlerin sabahlayarak^* büyük şevk ve yaratıcılıkla çaldıkları jam session'lara ev sahipliği yapan, bugün efsaneleşmiş kulüplerin^*** yer aldığı ve swing ve ikinci dünya savaşı sırası ve sonrasındaki ilk caz devrimine ev sahipliği yapmış manhattan 52. cadde'ye adanan thelonious monk bestesi, açık ara ilk sırada yer alan bebop marşı. manhattan'ın 52. caddesi, harlem'le birlikte bebop'un doğuşundaki en mühim mekândır.
  
  devasa besteci ve piyanist monk, bu parçayı yazdığı 1944 senesi itibariyle zaten standartlaşacak ve kültleşecek şarkı kitabını büyük ölçüde tamamlamış durumdaydı (ve önemli kısmını 1947-48 arasında kaydeden blue note, "genius of modern music" başlığıyla iki cilt halinde monk müziğini birkaç standart yorumuyla birlikte piyasaya sürecekti; monk'ın dehası hıyar ve beyaz eleştirmen, kulüp işletmecileri ve plak şirketleri tarafından 1950'lerde tam anlamıyla takdir edilecek olmak üzere).
  
  bebop'a özgü baş döndürücü hızı, karmaşık akor geçişlerini, yorum ve doğaçlamada şart olan virtüözlüğü ve müziği değiştiren muhteşem adamların ruhunu içinde barındıran ve yaklaşık 2 dakika içinde dimağ ve damakta leziz bir tat bırakan bir parça söz konusu. bildiğim kadarıyla thelonious monk bu bestesini pek fazla kaydetmemiştir (diğer klasik bestelerinin onlarca versiyonu kayıtta mevcutken) ve en meşhur ve yaygın yorumları başka bir bop efsanesi, "piyanonun charlie parker'ı" bud powell'a aittir. mümkün olduğunca fazla versiyonunu dinlemek ve özümsemek ise şüphesiz insan tininin gelişiminde hatırı sayılır bir paya sahip olabilir.
  öte yandan, günümüzün tenor saksofon üstadlarından joe lovano, bebop'a ilan-ı aşk ettiği ve dokuzlusuyla^* hazırladığı 1999 tarihli albümünü "52nd street themes" olarak başlıklandırmıştı (bu da şu ana kadar belirttiklerimizi destekler nitelikte bir veri ve de olgudur zanneder isem).
  
  52. caddeye dair 1 temmuz addendum'u: "to have experienced 52nd street between 1945 and 1949 was like reading a textbook to the future of music. you had coleman hawkins and hank jones at one club. you had art tatum, tiny grimes, red allen, dizzy, bird, bud powell, monk, all down there on that one street sometimes on the same night. you could go where you wanted and hear all this great shit. it was unbelievable." (miles davis (quincy troupe'la birlikte), miles. the autobiography, new york, 1989, s. 98).