çocukluğumuz

• bir ilhan tarus hikayesi. günümüzün kanonlarına pek dahil olamayan bu ilginç edebiyatçı, bu güzel hikayesinde; herkesin cennet çağı diye özlemle andığı çocukluğa ters bir taraftan bakar. çocukluğu; korkuların, kıstırılmışlığın hayata karşı çaresizliğin çağı olarak işler. bunu o kadar güzel yapar ki, haklı galiba lan dersiniz okuduktan sonra.
• sezai karakoç'un, sonlara doğru "ötesini söylemeyeceğim" adlı şiirini anımsatan, harika eseri;
  
  annemin bana öğrettiği ilk kelime
  allah, şahdamarımdan yakın bana benim içimde
  
  annem bana gülü şöyle öğretti
  gül, onun, o sonsuz iyilik güneşinin teriydi
  
  annem gizli gizli ağlardı dilinde yunus
  ağaçlar ağlardı, gök koyulaşırdı, güneş ve ay mahpus
  
  babamın uzun kış geceleri hazırladığı cenklerde
  binmiş gelirdi ali bir kırata
  
  ali ve at, gelip kurtarırdı bizi darağacından
  asyada, afrikada, geçmişte gelecekte
  
  biz o atın tozuna kapanır ağlardık
  güneş kaçardı, ay düşerdi, yıldızlar büyürdü
  
  çocuklarla oynarken paylaşamazdık ali rolünü
  ali güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar kahraman
  
  ali olmaktan bir sedef her çocukta
  
  babam lambanın ışığında okurdu
  kaleler kuşatırdık, bir mümin ölse ağlardık
  fetihlerde bayram yapardık
  islam bir sevinçti kaplardı içimizi
  
  peygamberin günümüzde küçük sahabileri biz çocuklardık
  bediri, hayberi, mekkeyi özlerdik, sabaha kadar uyumazdık
  
  mekkenin derin kuyulardan iniltisi gelirdi
  
  kediler mangalın altında uyurdu
  biz küllenmiş ekmekler yerdik razı
  inanmış adamların övüncüyle
  sabırla beklerdik geceleri
  
  şimdi hiçbirinden eser yok
  gitti o geceler o cenk kitapları
  dağıldı kalelerin önündeki askerler
  çocukluk güzün dökülen yapraklar gibi
• içinde hiç hatırlayamadığımız, dolayısıyla hakim olmadığımız bir dönemi barındıran süreçtir.
• bos isler pesinde kostugumuz, zaman zaman sizofren gibi hareket ettigimiz dönemdir. simdi dönup geriye baktigim da ne kadar salakmisim diyorum ama yine de guzeldi lan.
• "çocukluğumuz" deyince aklıma ilk bizim salondaki kocaman, tüplü, sony marka televizyon geliyor. o zamanlar baya havalıydı tabi, arkadaşlarımın görünce dipleri düşerdi. ilk digiturk de bizde olmuştu mesela. blackberry, iphone falan yoktu. nokia 3310 vardı. bi de babam, anteni tek darbede insanın gözünü çıkartmaya elverişli olan panasonic marka bi cep telefonu kullanırdı. o 3310ları hiç unutmam. telefonu duvara fırlatırdın gidip baktığında sadece, "tuş kilidini açmak için * tuşuna basın" uyarısı çıkardı. unutmadan, istanbul'a kar da yağardı o zamanlar tabii. şimdi biz hala o tüplü sony televizyonu kullanırken komşu bir göz oda evine plazma almış. zaman mı hızlı ilerliyor, teknoloji mi?
• büyümeyi düşünüp büyüyünce özlediğimiz.
• hepimizinki bizim için özeldi veya herkesinki kendine özel geliyordur. yaşandı ve bitti. ama yine de güzelde lan. birde şu akülü arabayı almadınız bari şu castello terminatör bisikleti alsaydınız lan. işte o zaman tadından yinmezdi. budur işte, ufak şeyler mutlu eder insanı çocukken. ama büyüyünce 10 tane bisikleti kendim alsam, 50 bin liralık araba alsam o tadı veremez. ah be sozluk çok dertliyim çok.
• dos işletim sistemi ile çalışan bilgisayardır, volfied'dir, blues brothers'dır. bol çakıllı yolda bisikletten düşüp ağzın yüzün kanamasına rağmen tekrar bisiklete atlayıp aynı hızda sürmeye devam etmektir. resim çizmektir, haftada 2 boyama kitabı bitirmektir. hatta durun, pokemon'dur, o zamanlar aşık olduğum sailor moon'dur benim çocukluğum. ağzımdan salyalar akıta akıta bakakaldığım, komşumun gameboy'udur...
  
  ...ve bir daha asla sahip olamadığımdır. sadece yaşamaya devam etmeye çalıştığımdır.
• bir acayip sezai karakoç şiiri. okurken tüylerim diken diken oldu. umutsuz bitiyor ne yazık ki. umut dolu ve fakat umutsuz bitiyor. bu şiiri yazan adamın, sezai karakoç'un ölecek olmasından korktum.
• "aldığımız nefes sayılıdır" derdi babam. ben de uyumadan önce derin derin nefes alıp tutardım uzun süre. çocukken uzun yaşamak istiyordum anlaşılan, ya da çok yanlış anlıyordum bazı şeyler. böyle geçti çocukluğumuz.