çocuk kalbi affeder ama unutmaz

• italyan yazar edmondo de amicis'in çocuk kalbi kitabında geçen anlamlı cümlesi.
  
  bu sözün anlamını ve ne kadar gerçek olduğunu geriye dönük hayatını düşündüğünde anlıyor insan.
  
  çocukken affetme ağır basan bir eylem oluyor. o kadar çok şeyi affetmişizdir ki zamanında. hatta bunların bir kısmı bizi derinden yaralamış da olabilir. işte o derinden yaralayanları bile çocuk kalbi affediyor ama unutmuyor bir türlü, aklının bir köşesinde kalıyor hep.
  
  büyüdükçe affetme/unutma ilişkisinde denge affetme aleyhine bozuluyor. affetmek daha zor geliyor artık. çocukken büyüme aşamasındaki genç bir ağaç olup dallarınız büküldükten sonra bile kolay kolay kırılmayıp eski haline gelebiliyorken, yaşınız ilerledikçe olgunlaşan, büyüyüp karakter kazanan ağacınızın dalları artık büküldükçe esneme kabiliyetini kaybediyor ve kırılıyor. artık eskisi kadar affedici olmuyor kalp de.
• ray bradbury'nin zero hour adlı kısa bilim kurgu öyküsünde de bir annenin düşünceleri üzerinden ifade edilen konu. bir baba olarak benim de bir süredir kafamı kurcalamakta.
  
  children, children. children and love and hate, side by side. sometimes children loved you, hated you- all in half a second. strange children, did they ever forget or forgive the whippings and the harsh, strict words of command? she wondered. how can you ever forget or forgive those over and above you, those tall and silly dictators?