• yönetmenliğini christopher nupen'in yaptığı yaklaşık bir saat süren film. her ne kadar du pre ile yapılmış kısa söyleşilere ve çeşitli kişilerin onun hakkında yaptığı yorumlara da yer verilse de esas olarak sanatçının ev, kayıt stüdyosu, konser salonu ya da trende çello çalarken görüntülerini içerir. iki yerde du pre'yi yanında eşi piyanist daniel barenboim ile piyano çalarken görürüz. başta çellosu eşliğnde çocuk şarkısı söyler du pre. elinde çellosuyla karşıdan karşıya geçer. bir süperstar, bir dahi çocuk olarak ya da hillary jackie'deki problemli sanatçı olarak değilde müzikle uğraşmaktan çok zevk alan bir insan olarak durur karşımızda jacqueline. kendisi de söyler zaten "i've never wanted to be a career demon" diye. omuzlarına dökülen uzun sarı saçlarını o ne yaptığının farkında olmayan kadınca hareketle omuzundan geriye atar, "my çello daddy" dediği hocası william pleeth ile offenbach çalarken sandalyesinde tepinir. müziğindeki samimiyet görüntülerinde de vardır.
    ve filmin sonunda elgar konçerto, 4. bölümün son birkeç dakikası gelir. barbirolli ile olan değil, barenboim ve new philarmonia ile olan. dinlerken duyduğunuz ızdırabı, bu kez yüzünde görürsünüz bu harika kadının.
    en merak ettiğim şeydi 4. bölümün sonunda ana melodi tekrar gireren yüzündeki ifade;filmin tek eksiği o anda o anlamlı yüzü değil de çellonun gövdesini göstermesidir.

    adına yakışan bir eserdir, gülümseyerek ve hüzünlenerek hatırlarsınız jacqueline du pre'yi. bakar kalırsınız yüzüne, hiç tanımamış olsanızda sanki en çok özlediğiniz insanlardan biriymiş gibi.

    huzur içinde uyusun, bize bıraktıkları için minettarım.
hesabın var mı? giriş yap