o

• ^*
  
  bana göre ben benim, o odur.
  
  ama ona göre ben bizim, o da biz; yani bizin birer parcasiyiz sadece. o bizliginden, bizligimizden bahsederken, ben bogulmaya coktan basladim bile. hava beni her taraftan sikistiriyor, nefes alamiyorum, kacmak, kurtulmak, yasamak icin suya kosuyorum. bir süre yüzüyorum, huzurlu. ama yorulunca üstüne dogru yüzüp, dinlenebilcegim, üstüne basip durabilcegim tek saglam kaya yine o oluyor. yüzerken karsilastigim diger kayalarin hemen hemen hepsi de benim gibi "ben ben ben" diye bagirdiklari icin, seslerine tahammül edemiyorum, kulagimi tirmaliyorlar, uzaklasiyorum. tahammül edebilsem bile, bazilari beni zaten kabul etmiyorlar. kabul edenler sadece kisa süre agirliyorlar, ya ben sikilip kaciyorum veya onlar sikilip itiyorlar beni, itler. bazen de dalgalar kayalara yaklasmama izin vermiyorlar, halbuki ben onlari istiyorum, onlar da beni istiyor. hayat iste, dalgalar, vapurlar filan. tek huzurum, tek güvenim, tek "biz ihtimalim" yine o oluyor. ama ben bizi istemiyorum ki?! istiyor muyum?! emin olamadigim sürece susmayi tercih ediyorum, ben sustukca o cosuyor, ben ona tam dönmüsken yine bogulmaya basliyorum --- kisirdöngü --- yabancilasiyorum, yabancilasiyoruz (biz).
  
  ^*
  
  "ben ona o bana ne oldu sana dedik" diyecegim (ben), o daim biz kavramiyla hareket ettigi icin demeyecek, diyecegiz. ben bencilim, o olgun. anladim.
  
  ^*
  
  ben "herkes bireydir" dogmami sayiklamayi kestigim gün bir mucize gelisecek, her yer sessizlikle dolacak, sesler susacak, nefes alacagim, bir kiz cocugu dogacak - "doga", "nar" veya "bal" isimli, sacimdaki yildiz yükselcek göge, göge bakalim.
  
  ama henüz cok kücügüm, simdilik ben benim, o odur. biz olmayacak.
  
  (bkz: dogru insan/@chileksuyu)