anladım

• anlamak fiilinin birinci tekil sahis, bilinen gecmis zamanla cekilmis hali
• leman sam'in cagri albumunden, acikli, kekremsi tad veren bir parca .
  
  *
  
  dun gece
  hic tanimadigim bir erkege
  sirf sana benziyor diye
  usulca sokulup, merhaba dedim
  tanidik bir huzur aradim
  $a$kin baki$larinda dun
  bildik bir soz bekledim
  eskiden kalma oylesine
  konu$tu bir$eyler soyledi
  bekledigim sozler bunlar degil
  yuzume bakti gozlerime
  ama senin gibi degil
  
  anladim ki hic kimse
  hic kimse sen degil
  hic kimse senin gibi canimdan ote can degil
  
  anladim ki hic kimse
  hic kimse sen degil
  hic kimse senin kadar fikrime huzur degil
  
  anladim ki hic kimse
  hic kimse sen degil
  hic kimse senin kadar umuduma yol degil
  
  *
  
  (bkz: anladim marvin rehber edit)
• (bkz: okudum anladim)
• leman sam'ın ayak sesleri albümünde yer alan zeynep talu-leman sam güftesi, aykut gürel bestesi..
• bulutları düşünüyorum kuşları ve aşkı
  tarihleri var da onların hatta anıları
  vatanları olmadı hiç bir zaman ki onlar
  ayışığına karıştılar yeryüzünden göçerek
  
  ve bırakarak metal bir uygarlığı geride
  
  anladım ayaklarımın altındaki dünya değil
  çocuk sevinçleri ipinden koparılmış uçurtmalar
  bulutu ve suyu izliyor soluk bir sonsuzluk
  anladım yüreğimdeki rüzgarla sürükleniyorum
  
  üşüdüğümü unutuyorum yalnızlığımı da
  yasaksa artık bu ülkeden çıkmamız
  vatansız olduğumuzu bilelim diyedir
  mayınlayarak ömrümüzün kalan kısmını
  
  anladım vatansızlıktır bir şaire yakışan.
  
  ahmet telli^*
• icindeki siirleri kimseyle paylasamamam yuzunden, histerik krizler sonucu en yakin arkadasimla kavga etmeme sebep olmus, bunu yilmaz erdogan'a aglayarak anlattigimda bi de onu dumura ugrattigim, nereye gitsem yanimda goturdugum, kutsal kitabim..
  (bkz: yeni bir sayfada sana bakmak)
• (bkz: yagdikça)
• anladım,
  sabahları açılır.
  esnaf çarşıları yeminle
  “bedreddin'im bir ağaca asılır”.
  
  anladım,
  en büyük yalan yemindir.
  edilir sabahları,
  gecesini hatırlamayan esnafların
  
  tüm merasimleri gömdüm.
  ömrümün reklam amaçlı takvimlerine.
  anladım,
  kimse üzgün değildi.
  bayraklar yarıya indiğinde.
  
  bir tek el isteyen,
  yordam ve özür dileyen,
  
  anladım.
  herkese kötü şeyler hatırlatan yüzüm,
  evet yüzümdü.
  her görüşmeye taşıdığım,
  kandırılmaya gönüllü bir gönülle,
  az sütlü neskafelere sigaralar iliştirdim.
  göz gördüm başka açılara ayarlı.
  uzun bir yüz gördüm.
  meğer filmin sonu diye ayarsız
  fin yazardı end zamanında
  bir zamanlar,
  fransızlar hep fransız kalacaklar,
  sabah sinemasında pazarları...
  
  aklımı alıp doğduğum evin,
  müze olma isteğine saklayacaklar.
  
  ama kavaklar büyüyecek.
  herkesten gizli boyatmak,
  bir kavağın becereceği iştir ancak.
  
  anladım ki ağaçlar,
  toprağa acı verdikçe büyüyorlar.
  
  her pazartesi and içip,
  cumaları marşa basan,
  camiler dolusu yemin edip,
  taburlarca yalan söyleyen,
  bu toprakta bu ağaç
  kuruyacaktır elbet.
  
  anladım.
  kimseye acı vermeden,
  büyünmüyor.
  namusum ve şerefim ve
  çocukluğumun üzerine beton dökerim ki
  tüfek filan değil,
  çimento icat edildi de
  bozuldu mertliğin mimarisi,
  esrarlı bir ülkeye göçtü sabrın taş ustaları.
  
  anladım.
  altı dükkan olsun istiyor evinin.
  ve ağlamaklı bulmuyor apartımanları
  benim taş ustamın karısı.
  ve her yerde
  şube açmak istiyor.
  iskender kebabını icat eden,
  büyük iskender’in çocukları
  ki gölge filan etmez.
  yoğurtlu bir ziyafet çekerdi.
  diyojen’le karşılaşsaydı.
  
  anladım.
  bursalı iskender’in,
  romalı arkadaşından daha çoktur
  uygarlığa katkısı.
  
  oysa;
  bu satırlarla üstünü örten ben,
  kelimelerle sargı bezi ve
  merhem yapan,
  ozanlığı en çok kendini üzen ben,
  anladım.
  sadece öğlenleri açarım yaramı.
  ve hiçbir yerde şubesi olmaz,
  bu kanamalı hastanın.
• (bkz: got it)
• (bkz: uyuruyanık)