32. gün

• sokakta gecelere kadar top oynadığımız zamanlarda, anne ve babamın ellerinde çayları ile program saatini beklediklerini hatırlarım. annemin birand'a olan sevgisini, babamın ise çocukça kıskançlığı ile dakikalarca süren didişmelerini izlemek ayrı bir keyifti. şimdi ne birand var, ne de babam...
  
  çocukluk hafızalarımızda yer eden bazı fotoğrafları 32.gün serisinde tekrar görmek; hem güzel ülkemin ne yollardan geçtiğini, hem de kendi çocukluk anılarımı tekrar hatırlattı. yakın tarihi tüm detayları ile bu kadar yalın öğrenip hatırlayabileceğimiz başka bir kaynak yok sanırım.
  
  iyi ki varmışsın birand... rip.