oh mercy

• tum muhteviyati bir yana, sirf 'man in the long black coat' ve 'what was it you wanted?' icin bile bas koseye konacak bob dylan albumu.. seksenlerin sonlarindan.. produktoru daniel lanois'nin da bu hoslukta payi vardir mutlaka..
• bütün 80'ler boyunca uyuyan ve ipe sapa gelmez işler yapan dylan'ın 1989 senesinde çıkardığı albümdür. dylan seksenler boyunca ne yapmıştır diye sorulsa gönül rahatlığıyla bir tek bu albüm gösterilebilir, pek bir şey atlanmış olmaz.
  
  eh madem öyle, işte böyle:
  
  1. political world
  2.where teardrops fall
  3. everything is broken
  4. ring them bells
  5. man in the long black coat
  6. most of the time
  7. what good am i?
  8. disease of conceit
  9. what was it you wanted?
  10. shooting star
• gecenin zifiri karanlığında dinlendiğinde etkisini artıran bir bob dylan albümüdür.
  albümün kapağını tişörtüme bastırmışlığım da vardır.
• dylan'ın 1976^*-1997^* arasındaki 20 yıllık dönemde yaptığı tek mükemmel albüm budur. prodüktör koltuğuna oturan daniel lanois'i dylan'a öneren kişi bono olmuştur. dylan-lanois ikilisinin uyumu kusursuzdur. bunun ardından 1997 tarihli time out of mind'da yine birlikte çalışacaklar ve ortaya çıkacak olan sonuç, "oh mercy"den bile iyi olacaktır.
  man in the long black coat ve shooting star "oh mercy"nin en iyi şarkıları sayılabilir. albüme getirilebilecek en ciddi eleştiri ise, kayıt sürecinde kaydedilen ve en az bahsi geçen iki şarkı kadar iyi olan series of dreams ve dignity'nin albüme neden dahil edilmemiş olduğudur. bugünden bakıldığında ikisi de dylan klasikleri arasında sayılan bu iki şahane besteyi albüme sokabilmek için lanois çok uğraşmış, ancak son sözü dylan söylemiş ve ikisini de albüme almamıştır.
• bir avustralya pop grubu. güzel şarkıları var.
• nasıl ki 1970 tarihli new morning, dylan’ın ağırlaşan şöhretin de etkisiyle dış dünyaya yabancılaştığı, kendine sığındığı bir kilometre taşını temsil ediyor ise onun kariyerinde, oh mercy (1989) de tam tersi şekilde dylan’ın kendine yabancılaştığı bir dönemde ortaya çıkışı ile önem arz eden bir albüm.
  
  bu muhteşem albümün nasıl bir doğum sancısı içinde çıktığını anlamak için dylan’ın zihnine girmek gerek.
  
  dylan’ın kendi ağzından verdiği demeçlere, yazdığı anılarına ve gazete röportajlarına inanmak kimi zaman risklidir. çünkü çoğu zaman manipülatif ve kurgusaldır açıklamaları. oh mercy süreci ile ilgili de kendi ağzından oldukça bıçaksırtı bir dönemin profilini çizer dylan.
  
  anlattığına göre; 80’lerde gerçekleştirdiği başarısız albümlerden sonra şöhretinin dibini görmüştür. tom petty ile turneye çıkmış ve seyirci tepkilerine bakarak kendini adeta bir alt grup gibi hissetmiştir. bu sırada eski yazdığı şarkılara da yabancılaşmıştır. hiçbirini söylemek gelmez içinden, çünkü hiçbir şarkı artık içinde herhangi bir duygu uyandırmamaktadır. duygu uyandırmayan şarkıyı da nasıl söyleyeceğini bilememektedir. şarkı yazmayı neredeyse bırakmış gibidir ve artık müziğe karşı da bir motivasyonu kalmamıştır. emekli olma zamanının geldiğini düşünmektedir.
  
  çok detaya girmeden vereyim; bu çöküş psikolojisinin sonunda grateful dead ile yapacağı projeye yakın, aklına gelen bir turne fikrinin de etkisiyle kendini hafifçe toparlar, fakat hala bir daha albüm yapmama, şarkı yazmama ve emekli olmuş fikri baskındır.
  
  evet, dylan’ın kendiyle ilgili söylediği pek az şeye itibar etmeliyiz. fakat bu söylediklerinin doğru olduğuna inanmamızı sağlayacak da koskoca bir 80’ler diskografisi var sanatçının. albümlerin kalitesinin giderek düşüşüne, satış rakamların azalışına, şöhretinin törpülenişine müzik tarihi şahit. dolayısıyla dylan’ın bu ruh halinde olduğuna samimiyetle inanmak için sebeplerimiz var.
  
  1978’de çıkan benim çok sevdiğim, fakat eleştirmenlerden ve dinleyiciden olumsuz yorumlar alan street legal ile başlayan ve oh mercy ile biten o uzun ve karanlık dönemde yaşadığı sanatsal savruluş emekliliği akla getirmeyecek gibi değildir.
  
  önce tanrı ile, sonra mark knopfler ile heba ettiği yıllar ve 60’lardan itibaren sound dikte eden bir sanatçıyken, 80’lerin güncel sounduna biat eden bir isme dönüşmesi koskoca bir 10 yıl sürdü dylan’ın. sadece soundunu değil, şarkı yazma büyüsünü de yitirmişti adeta. ara sıra çıkan parlak bir fikri de, karmakarışık prodüksüyonlarda heba etmeyi başarıyordu.
  
  dylan gibi bir sanaytçıysanız, hayatta en tehlikeli uçurum kendinizle yabancılaşmanızdır. çünkü dylan gibi insanlar çevrelerinden değil, kendilerinden beslenirler. geriye dönüp baktığınızda, gördüğünüz insanın, çaldığınız şarkıların, yazdığınız sözlerin artık ne ifade ettiğini bile anlayamaz hale gelmek korkunç olmalı.
  
  o günlerde bir gece evine yemeğe gelen bono, kendisine daniel lanois adlı bir prodüktör önerir. dylan ile çok iyi anlaşacaklarını düşündüğünü söyler. dylan, lanois ile new orleans’da bir bir evde stüdyoya girer ve dylan’ın yeniden doğuşu gerçekleşir.
  
  dylan-lanois birlikteliğinin zirve noktası olarak 1997 yılı mahsulü olan time out of mind gösterilir. hiçbir itirazım yok. gerçkten time out of mind, oh mercy’ye kıyasla daha görkemli bir albümdür. dylan adeta siz giderken ben dönüyordum, herkes ayağa kalsın ceketini iliklesin mesajı vermiştir onunla. fakat o benim için biraz fazla gösterişli bir albümdür. oh mercy’nin içeriği, yalınlığı, sanki damıtılıp dinleyiciye sunulmuş tadı veren tadındalığı ve hepsinden öte insanı tatlı tatlı bir tuzağa çekip kendine hapseden atmosferini time out of mind’a değişmem.
  
  “tuzak” derken abartılı bir benzetme yapmıyorum. karşımızda kariyerinin en kriptik olmaktan uzak, en anlaşılabilir sözlerinin yer aldığı şarkılarıyla çıkar dylan. man in the long black coat belki bu konuda bir istisna ise de, onun dışında albüme giren 9 şarkıda dylan adeta bir mesajı en yalın haliyle ulaştırmaya çalışmaktadır.
  
  tıpkı bir kutsal kitap gibi. dinleyen herkesin kendisini anlasın ister sanki dylan. “kutsal kitap” benzetmesini de, bir önceki tuzak benzetmesi kadar dildeki anlamında kullanıyorum. çünkü bu albümün sözlerine baktığınızda dylan adeta vahiy indirmiştir. kendi içinden büyük oranda kurtulup, gördüğü dünyayı dinleyiciye ilahi bir dilde aktarmaya çalışır. kendi içine döndüğü şarkılarda ise, 60’lardaki dylan ile 80’lerdeki kendisi arasındaki iletişimsizliği dert edinir.
  
  albüm gerçekten de dinleyiciye tuzak kurar, çünkü ilk üç sarkı imge-yoğun olmayan sözleri ile size kucağını hiçbir dylan albümünde olmadığı kadar açarken, şarkı düzenlemelerindeki albümle sırıtmayan (görece) neşeli hava ile kendinizi çok rahat hissedersiniz. siz gevşerken dylan, political world ve everything is broken ile aklınıza girmeye, sizi hipnotize etmeye başlamıştır bile.
  
  oh mercy’nin dördüncü şarkısı olan ring ther bells’de bu tutumunu sürdürürken, albümün tonu ansızın giderek kararmaya başlar. işte siz ilk üç şarkı ile, içinde ölmek için can atacağınız bir bataklığa dizlerinize kadar saplandığınızı o anda fark edersiniz. son şarkıya kadar albüm giderek karanlıklaşacak ve siz isteseniz bile kendinizi bu albümün büyüsünden kurtaramayacaksınızdır. shooting star ile albüm bittiğinde etraf kapkaranlık olacaktır. ve bu harkulade albüm hatmedilmişcesine o karanlıkta aklınızda dönecek duracaktır.
  
  dedim ya kutsal bir şeyler vardır bu albümün sözlerinde. “peygamber” referansı sık sık verilen dylan’ın indirdiği mesajıdır belki bu.
  
  political world ile açılır albüm. erdemin, sevginin, merhametin, arın, barışın ne kadar arka plana itildiğini anlatan bir dünya tasviri yapar sanatçı:
  
  “politik bir dünya bu
  sevgi edilmiş sersefil
  garip yaşanan bu zamanlar kol geziyor suçlular
  suçun eşgali belli değil
  
  politik bir dünya bu
  bilgelik tıkılmış hapse
  hücrede çürüyor, yerleri gizleniyor
  izini bulamıyor hiç kimse”
  
  everything is broken ile tasvire devam eder dylan:
  
  “kırık eller kırık küreklerde
  kırık anlaşmalar kırık sözlerle
  kırık borular, kırık aygıtlar
  kırık kuralları esneten insanlar
  tazılar uluyor, kurbağalardaysa bir ıslık
  her şey kırık”
  
  diasease of conceit’te tasvirden insan ruhuna iner:
  
  “bu gece kırılmış bir dolu kalp var
  kibir hastalığı yüzünden
  bu gece sıkışmış bir dolu kalp var
  kibir hastalığı yüzünden
  odana çat kapı girer
  ruhunu kemirir
  duygularını tüketir
  kontrolünü kaybettirir
  burada yok gizli saklı
  bu kibir hastalığı”
  
  albüme asıl tonunu veren ring the bells’de dylan artık tasviri bırakıp hidayetin yolunu göstermeye başlar:
  
  “çal o zilleri aziz peter
  dört rüzgarın kesiştiği yerde
  çal o zilleri vur çanlara var gücünle
  bütün insanlar bilsinler
  paydos saati, evlerine gitsinler de
  ellerini tekerlekli sabandan çekmesinler
  bak güneş batıyor tümden
  kutsal ineğin üzerinden
  
  çal o zilleri hem körler hem sağırlar için
  çal o zilleri geride bırakılan bizler için
  çal o zilleri seçilmiş azınlık için
  oyun bittiğinde çoğunluğu yargılayacak olan kim
  çal o zilleri uçup giden zaman adına
  ağlayan o çocuğa
  masumiyet yok olduğunda”
  
  bu “erme” hadisesi aslında dylan ile yakın jenerasyonun bir sanatçısı olan leonard cohen’de de vuku bulacaktır birkaç sene sonra. the future (1992) albümünde o da kendi dünya ve birey tasvirini bu kutsal tonda kelimelere dökecektir.
  
  oh mercy’ye dönersek; albümün bir de 40’lı yaşlarının sonundaki dylan’ın 20’li yaşlarındaki dylan ile hesaplaştığı, özür dileği, aralarındaki iletişimsizliği vurguladığı şarkılar vardır albümde. dylan’ın stüdyoya girerkenki ruh halinin sağlamasını, bu şarkılarında iz sürerek yapar dinleyici.
  
  shooting star’da, geçmişteki hedeflerinin sorgulamasını yapar.
  
  “gördüm, bir yıldız kaydı bu gece
  ve seni düşündüm
  başka dünyalara gitmeye çalışıyordun
  bilmediğim doğru düzgün
  hep merak etmişimdir aslında
  gitmeye yetti mi gücün
  gördüm, bir yıldız kaydı bu gece
  ve seni düşündüm
  
  gördüm, bir yıldız kaydı bu gece
  ve kendime baktım
  aynı mıyım hala diye
  senin olmamı istediğin gibi biri hiç olamadım
  kaçırdım mı göstergeleri, aştım mı çizgiyi
  soracak başka birini bulamadım
  gördüm, bir yıldız kaydı bu gece
  ve kendime baktım.”
  
  what was it you wanted’de iş, gençliği ile uzak düşmenin getirdiği hayalkırıklığının tetiklediği bir hesaplaşmaya doğru evrilir:
  
  “neydi senin o istediğin
  kaydını tutamadığım
  sen aynı kişi misin?
  önceden hatırladığım
  önemli bir şey mi?
  belki de değildi
  neydi senin o istediğin?
  tekrar et, unuttum gitti
  her ne idiyse istediğin
  ne olabilirdi ki
  bende bulabileceğini
  sana biri mi söyledi
  insanın içinden gelen bir şey mi bu
  kolay mı söylemesi
  neden istiyorsun sen bunu
  sen kimsin, tanıt önce kendini.”
  
  oh mercy baştan sona kusursuz bir albüm. daniel lanois müzik dünyasına dylan’ı yeniden armağan etmiştir, onu içine düştüğü o kör kuyudan çıkarmıştır desek yeri var. dylan konsatre olmuş, harika şarkılar yazmış, lanois de o şarkıları içinde ne bir fazla, ne bir eksik enstrüman yer alacak şekilde kaydedip, şarkılara olağanüstü bir atmosfer içinde nefes üflemiştir.
  
  kayıtlar esnasında albüme girmeyi başaramayan iki şarkı var: series of dreams ve dignity. girememelerinin sebebi, albümün tonuna uygun bir düzenlemelerine ulaşılamamış olmasıdır.
  
  her iki şarkı da daha sonraki bootleg serilerinde yer almıştır farklı versiyonları ile. hatta dignity mtv unplugged konserinde de görücüye çıkmıştır. fakat benim o şarkı için tercihim, bootleglerde yer alan, dylan’ın sadece piyano eşliğinde söylediği versiyonudur.
  
  oh mercy günün sonunda çok büyük bir ticari başarı kazanmadı. ancak altın plak alacak kadar sattı. fakat dylan albümü çok sevdi, ilerleyen yıllarda da konserlerinde sık sık bu albümden şarkılar çaldı.
  
  not: şarkı sözlerinin çevirileri burcu uğuz/ bob dylan sözler/kara plak yayınları
• albüme girenler kadar giremeyen sarkilariyla da ne mühim bir bob dylan dönemeci oldugu kuskusuz.
  
  (bkz: series of dreams)
  (bkz: dignity)