• antónio damásio günümüz sinirbiliminin* belki de en önemli insanıdır. 1944 portekiz doğumludur ve uzun yıllar iowa üniversitesi hastanesinde çalıştıktan sonra 2005 yılında university of southern california'ya transfer olmuştur.
    aslen tıp doktorudur. nöroloji alanında yaklaşık 30 yıl çalışmıştır. araştırma alanı genel olarak zihnin nörobiyolojisi, özel olarak da duygulardır. duygu konusunda birçok makalesi ve ödüller almış kitapları vardır (bkz: descartes' error).

    usc'deki sayfasına buradan ulaşabilirsiniz: http://www.usc.edu/…ege/faculty/faculty1008328.html
  • antonio amcanın baba olayı somatic marker hypothesisadını verdiği tezdir. uzun zamandır amigdala gibi duygusal duygusal tepkilerden sorumlu beyin bölgelerinin akıl yürütme, hedef belirleme, ve dogru tercıhler yapma konusundaki önemini araştırmakta. çok da güzel şeyler bulmakta.

    temel olarak arguman şu: beyin karar alırken, sadece duyu organlarından gelen verileri degil, alt beyinin vucutta yarattığı tepkıleri de dinliyor. yani mesela sadece beynin degişik parçaları iletişim halinde değil, prefrontal cortex aynı zamanda vucudun verdigi tepkileri de kullanıyor, çünkü o refleksif tepkiler epeyce çabuk ediniliyorlar.

    en güzel örnek br kart oyunuyla gösterilen. bir çeşit kart tahmin ederek puan kazanma oyunu var. oyun oynandıkça oyuncular daha iyi tahminler yapmaya başlıyorlar ama neden o değil de şu kartı seçtiklerine dair hiç bir fikirleri olmuyor bir süre. elbette oyun oynandıkça hangi kartların daha sık çıkacağını öğreniyor denekler ama henüz bunun bilincinde degilken bile doğru seçimleri yapmaya başlamış oluyorlar. işin daha da ilginci dahabilinçli olarak tepki vermeye başalamadan bedenin doğru tepkileri vermeye başlaması. daha hangi desteden gelecek kartların daha avantajlı olacagını kesfetmeden önce skin conductance test denen derideki iletkenliği ölçen bir teste tepki vermeye başlıyor vucut, dogru deste cıktı mı karşışına derinin iletkenliği artıyor ama denek daha farkında değil hiç bir şeyin. yine de dogru desteden kart cekmeye baslamıs oluyor.
  • (bkz: discours de la méthode) - rené descartes
    (bkz: descartes' error) - antonio damasio
    (bkz: damasio's error and descartes' truth) - andrew gluck

    (bkz: hepimiz kardeşiz bu kavga ne diye)
  • baya baya spinozacıdır kendisi. descartes'a yaptığı atar da yenilir yutulur cinsten değil, mamafih haksız da sayılmaz, dekart denen godoşun oğlu bedenle zihni ayırmış, küçük küçük epistemeler doğurmuş; bir puştluk olduğunu belliydi bu kartezyen kılıklıda.
  • “sometimes we use our minds not to discover facts, but to hide them." sözünün sahibi portekiz kökenli amerikalı sinirbilimci. alıntı the feeling of what happens kitabından.
  • zihinsel imgeleme süreci, ya imgelenen şeyin (yani bizatihi bir 'şey ' olan fikrin, imajın) hakkında ya da onu imleyen dilsel gösterge alanı içinde zihnin başına gelir. bu iki ihtimalle birlikte içsel tepilerin ve (leibniz'in terimleriyle) sonsuzca küçük istençlerin (örneğin bir protein ihtiyacı imgesinin benim bedenimdeki sonsuzca küçük enformasyonu gibi) konstrüksiyonu yoluyla da düşünce oluşur. düşünce, bilinçli benin bizatihi kendisi olmaktansa düşünce algısı bilinçli ben dediğim şeyin bizatihi farkındalığıdır. öyleyse karşılaşmalarım (spinoza) sanki ben bir penfield deneyindeki denekmişim gibi başıma gelen şeylerdir. bu satırlardaki düşüncelerin de bizatihi kendileri, bir enformatik temsil düzlemi oluşturması bakımından fonksiyonel bir şeydir ve bu da başıma gelen bir şeyin bilgisidir. öyleyse descartes 'ın töz ikiliğini reddetmek için çok gerekçemiz var
    (bkz: penfield deneyi) (bkz: saffet murat tura)
hesabın var mı? giriş yap