42 gün ^*

• gülten akın anlatı kitabı...
  
  gülten akın, 42 gün'de 12 eylül'ün cezaevlerindeki baskılarına karşı başlatılan ve 42 gün süren bir açlık grevini, çeşitli kesimleri odaklayarak son derece usta bir tarzda anlatıyor. bir destan havasında akıp giden kitap, şiirle düzyazının kaynaştığı, birbirinin içinde eridiği yetkin bir edebiyat örneği olarak ortaya çıkıyor.
  (alan yayıncılık kitap kataloğu)
  
  katılmamak ne mümkün..
  öyle içten, öyle derin...
  
  okuna, anlanıla, ağlanıla...
• (bkz: #10113802)
• hiç bitmeyen, değişmeyen zulmün, acıların vesikası. tarihe tanıklık ediyor gülten akın durulmaz, yiğit yüreğiyle.
  
  ''zalimin gecesi mazlumun gecesiyle birdir
  ve daha uzundur zulme karar verenin gecesi
  çünkü acıların, çığlıkların, kargışların sesi
  iğne deliğinden geçeğen olur
  dokuna dokuna kıyıcıya cellada
  varır, sebebin kapısında durur
  
  ben değil sofraya ölüm oturdu
  peynir yedi beni, zeytin yedi beni
  ekmeğe uzandım, ellerim düştü
  elmadan gözlerim yandı, kör kaldım
  su değil su değil sel aldı beni
  ben değil sofraya ölüm oturdu
  
  gülerken yüzün
  dem çeken ir güvercinin sesini
  için için büyüyen çimenleri
  baharda lunaparkı bayram yerini
  ve alışkanlıklar dışında her şeyi
  
  benim de kollarım bağlı senin kelepçenle
  sağ elim tutmuyor tutmuyor
  yitirdim büyümü, şiirlerim uçtu
  solum yetmiyor
  
  kardeş benim ölüp ölüp dirildiğimi
  şimdi dıştala sen umursama
  bugün benim başımdaki ağrı
  yarın senin de başında
  
  yırttı yüzlerce dizesini
  çekti duyulan şiirlerinden adını
  sildi şiire dönüşen sözleri
  yüreğinden
  
  kendi bedenine tutkunlar ey
  kendi aydınlığını sevenler ey
  yorgan gibi bürünüp geceyi
  kendi sıcağında uyuyanlar
  bu nedir bu nedir, bir gencecik ozan
  yazdı ama size değsin istemedi
  sizi değmez gördüğündendir
  reddetti güzelim şiirlerini
  sizi reddetti
  
  "görüldü" kimi özlediğimiz
  neyi sevdiğimiz, istediğimiz "görüldü"
  öfkeliysek hangi dağlara vurup
  kederliysek hangi suları izlediğimiz
  "görüldü"
  selamımız ve dikenlerimiz
  
  içimizde, derinde
  derin denizlerin yaslı göllerin dibinde
  bir umumuz vardır sileriz
  parlatırız gece gece
  damgasız işaretsiz
  
  aynı dille konuşuyor
  aynı dili konuşmuyoruz
  
  küllü közler gibi için için yandığımız
  usulca yandığımız
  kime sitemdir
  bağrımızda yıkılası dünyaya
  yetecek ateşi beslediğimizi
  kim bilir kim bilebilir
  
  çatılmış darağaçları
  gelip durmuş kapımıza ölüm
  ses ver sesimize bir ufacık ses
  susarsan
  ya ölüsün ya ölümle bir
  
  büyü de baban sana
  büyü de
  acılar alacak
  büyü de baban sana
  büyü de
  yokluklar alacak
  büyü de baban sana büyü de
  bitmez işsizlikler açlıklar alacak
  büyü de
  büyü de baban sana
  baskılar işkenceler alacak
  kelepçeler gözaltılar zindanlar alacak
  büyü de
  büyüyüp on yedine geldiğinde
  büyü de baban sana
  idamlar alacak''
• ben değil sofraya ölüm oturdu
  peynir yedi beni, zeytin yedi beni
  ekmeğe uzandrm, ellerim düştü
  elmadan gözlerim yandı, kör kaldım
  su değil su değil sel aldı beni
  ben değil sofraya öıüm oturdu
• görsel
  görsel
  görsel
  
  akın'ın oğlu murat cankoçak ankara'da bir banka soygununa katıldığı gerekçesiyle tutuklanmış, dosyası şentepe devrimci yol davasıyla birleştirilmiş, önce müebbet hapse mahkum edilmiş, daha sonra cezası yargıtay tarafından bozulmuştu.
  bütün bu süreçte murat cankoçak mamak cezaevi'nde; akın, "seyran'la mamak" arasında bekledi.
  
  • kitabı özetleyen kargış^* öyküsünden:
  
  "...o on üç anayı birleştiren olay; oğullarının, kızlarının mapusluğu değildi. açlık grevi de değildi belki çünkü onlar, neler olup bittiğini anlayamamışlardı pek. anlayamazlardı da. dünya, onlara uzanıncaya değin kat kat örtülerden, yasaklardan geçmek zorundaydı. hep suskun, hep zayıf, hep boyun eğen olmuşlardı. beyler, ağalar, babalar, kocalar, oğullar... bunca katmandan geçip dünyaya ulaşsınlar, olası mı?
  
  ... analar tedirgindiler. her delikten, aralıktan amansız giriyordu dışarının yeli. esirgeyen, bağışlayan tanrıları vardı bir. güvenilecek tek o vardı. son yıllarda ona da bir hâl olmuş gibiydi. görmüyor muydu, duymuyor muydu? niye onarmıyordu bozulanları? analar alıştıkları gibi, kovuklarında kalamazlar mıydı?
  kalamadılar.
  oğullarını, kızlarını mapusanelere sürüp götüren yel; duymazdan, görmezden gelinemez bir sertlikle esiyordu. önüne kattı onları da. oğullarını, kızlarını, gelinlerini görmeye vardılar. haftada, on beşte. emiri, demiri, yasağı, zoru bilir oldular.
  
  kaç yıl, kaç kez kentin surlarından, sur kapılarından geçtiler. kaç yıl taş duvarlar, demir kapılar önünde çömelip oturdular. kaç kez sıralara girdiler, ellerinde kimlikleri. adları söylendi. uzaktan gördüler oğullarını. öteki kentlerdeki mapus analarından ayrımları kalmadı pek. bir tek şey: çok ama pek çok yoksuldular. çağımızı, önceki çağları, deriyi, naylonu, plastiği geçip maden devrine, taş devrine gitmemiz gerekirdi bu yoksulluğa ulaşabilmek için.
  
  ... doğu kentinin mapusanesi ünlüydü. kuş uçurtmaz. söylentiler alıp yürümüştü. baskı, işkence, dayak, zulüm baş edilemez olunca ölüm oruçları başlamıştı.
  o gün birleşti analar. ellerinde dilekçeleri... analar indiler başkentin istasyonuna. yürürken yürürken dilsiz olanlar dillendi, sessiz olanlar seslendi, " yetişin. kurtarın. ölüyor oğullarımız, kızlarımız."
  tanrı suskundu neden? onaylamazdı. hayır, hayır onaylamazdı. insanların bilmediği bir vakti, saati bekliyor olmalıydı. ama anaların vakti yoktu, hiç yoktu.
  tanrı susuyordu. büyük kapılar kapalıydı, yetkililer susuyordu.
  
  daha ikinci gün telgraflarla duyurdu kendini ölüm. ölüm, yaşın kara gelsin.
  o ayakları çıplak anaların ikisinin de oğulları, gelinleri ölmüş. sonra başkaları, başka oğullar...gök ekinler gibi. yunustu. bir o, yüreği göğnüyenleri gördü.
  
  analar geriye bedenlerini değil, küllerini taşıyıp götürdüler. giderken bir armağan bıraktılar. öfkeyi, kini, ölçüsüz acıyı karıp dolaşıp gezdikleri yolların kıyıcığına, betonun toprakla birleştiği yerlere ektiler: kargış.
  
  temeline kargış tohumları işleyen bu yapılar onar mı?
  
  kargış, ondurmaz. gelir bir gün."
  
  • akın " ilahiler" kitabında da bu sürece demirle pas arasında ilahi şiirinde yer verir:
  
  nergisle güz gülü arasında
  beş yıldır beş uzun yıldır
  yağmurla kar arasında
  beş yıldır beş uzun yıldır
  ayazla çiy arasında
  demirle pas arasında
  seyran'la mamak
  beş yıldır beş uzun yıldır
  
  tanıyorum sesini demirin
  açılan sürgünün, itilen kapının
  eldeki omuzdakinin
  aman dinlemez sesini
  beş yıldır beş uzun yıldır
  
  birisi bir söğüt dikse
  gölgesi basardı evlerin içini
  bir salkım söğüttü baktım büyüttüm
  yüreğimin toprağında hasreti
  
  beş yıldır beş uzun yıldır
  sesin örselenmiş, duruşun tetikte
  bizim için seçilip ayrılmış
  ipte kurutulmuş sözcüklerle
  yalnız öyle sözcüklerle
  konuşuruz, konuşmak denirse
  
  ne bir kıvrım ne renk ne sıcak bir hece
  – nasılsın
  – iyiyim
  beş yıldır beş uzun yıldır
  desemdi
  koçağım bir tanem evimin direği
  sakladım, duyarlar, istemem.
  baktım ki sesim buruşmuş
  
  gelir bir gün gelir bir gün
  bir gün siler parlatırım
  “bilirim
  susmayacak kalb-i viranımdaki kuş”
  
  •kitapta her öykünün başında yer alan şiirler daha sonra "toplu şiirler" de "42 gün şiirleri" başlığında bir araya getirilir.
  
  •soysal ekinci de biri yitik iki ülke'de yer verir bu "42 öl öl diril gece gündüz"e:
  
  "nasıl geçtiyse elime o gece
  sayfa sayfa, satır satır, hece hece
  içmişim
  bir bardak şekerli su gibi açlık grevinde
  ve saman sarısı yapraklara dizilmiş ince kum
  taneleri üzerinde
  dörtnala giden yorgun gözlerimden
  kan izleri bırakarak geçmişim
  
  acının kızgın çöllerini
  halkın kestiği kızıl bir değnekle arşınlayan dervişler
  üç gelenek bellemişler zulmün karşısında:
  kaçış
  boyun eğiş
  ve direniş "