yalnız avlanan tanrıça

• fuentes'in jean seberg ile yaşadığı aşkı her şeyiyle ve herkesle -büyük bir aymazlık ve saygısızlıkla (benim fikrim)- paylaştığı kitap. bırakın bitmiş bir aşkı, ölmüş bir kadın arkasından bu kadar çok konuşmak "çok çok ünlü" bir yazar yapmış olsa dahi anlamsız ve ucuz. ben bu kitapla, jean seberg'in tüm aşk oyunlarını, vücudunun türlü bölgelerine sürdüğü envai çeşit kremi, siyasi ilgisinin yazara göre tuhaflığını ve yine bunu sekse dayandırmasını öğrendim. daha önce serseri aşıklar dışında çok ilgilenmediğim seberg'i bu kitapla tanıdım ve her satırda onun için daha çok üzüldüm. okurken ve yıllar sonra bu kitap aklıma geldiğinde -yani şimdi-, tek bir şey düşünüyorum; bilmesem de olurdu.
  
  kitapta sevdiğim tek paragraf, diana'nın (jean seberg) sevmediği bir işi yapışının yatakta bıraktığı adam tarafından tarif edilişiydi. şöyle;
  
  "...ben arkamı döner bir saat daha uyurdum o gidince. sonra uyandığımda diana'yla geçirdiğim geceyi büyük bir keyifle hatırlardım. duşumu alıp traşımı olurken ne yazacağımı düşünürdüm. (...) sevgilimin, hiç inanmadığı, içinde kimliğini bulamadığı, geleceğini uzaktan bile göremediği bir meslek uğruna kendisini zora sokuşunu, feda edişini seyrediyordum, bense yerime yerleşip günün geri kalanında bu aynı zamanda hem koskocaman hem de minicik bilmeceyle uğraştım: yaptığı iş yapmak istemediği bir iş ise, diana soren aslında ne istiyor?"