cin

• cin
  
  tapınırken bulduk kendimizi
  o sonsuz geceye
  gece mi, değil mi bir gece hayaleti belki
  dolaştı durdu bizimle
  bütün gün dolaştı durdu ve
  sindi
  büyülenmekten arta kalan bir bitkinliğe
  
  sahi, o ölen kimdi.
  
  ilkel bir acı gibi
  düşüverdi ilk bakış gözlerinden
  kaskatı. ve belirdi sanki yüzünde
  görünürdeki tek şey; daha sonra da olmak
  çıkardı birden şapkasını, çıkardı şapkasını, şapkasını
  şapka mı, değil mi, bir şapka hayaleti mi belki
  bir bira içti ve vurup gitti kapıyı ardından
  yürüdü, geçti, kuru otlar
  yapraklar yıkılan bir caddeyi
  
  peki, o ölen kimdi.
  
  tam o sıra bir dolu bardak cin istemiştin sen
  bir dolu bardak cin, öğle üzeri
  damıtılmış gündüzden
  cin, cin!
  seni bir daha kendine gömen, bir daha
  kendine gömdükçe de bir önceki acı yenisinden
  elbette ki güzeldir
  insanın insana verebileceği en değerli şey
  yalnızlıktır.
  
  cin bitti.
  
  edip cansever, kirli ağustos