mehlika sultan

• -mehlika sultan-
  
  mehlika sultan'a âşık yedi genç
  gece şehrin kapısından çıktı;
  mehlika sultan'a âşık yedi genç
  kara sevdâlı birer âşıktı.
  
  bir hayâlet gibi dünyâ güzeli
  girdiğinden beri rü'yâlarına;
  hepsi meshûr, o muammâ güzeli
  gittiler görmeğe kaf dağlarına.
  
  hepsi, sırtında abâ, günlerce
  gittiler içleri hicranla dolu;
  her günün ufkunu sardıkça gece
  dediler: "belki son akşamdır bu."
  
  bu emel gurbetinin yoktur ucu;
  dâimâ yollar uzar, kalb üzülür;
  ömrü oldukça yürür her yolcu,
  varmadan menzile bir yerde ölür.
  
  mehlika'nın kara sevdâlıları
  vardılar çıkrığı yok bir kuyuya,
  mehlika'nın kara sevdâlıları
  baktılar korkulu gözlerle suya.
  
  gördüler: "aynada bir gizli cihan...
  ufku çepçevre ölüm servileri..."
  sandılar doğdu içinden bir an
  o, uzun gözlü, uzun saçlı peri.
  
  bu hazin yolcuların en küçüğü
  bir zaman baktı o vîran kuyuya.
  ve neden sonra gümüş bir yüzüğü
  parmağından sıyırıp attı suya.
  
  su çekilmiş gibi, rü'yâ oldu!.
  erdiler yolculuğun son demine;
  bir hayâl âlemi peydâ oldu.
  göçtüler hep o hayâl âlemine.
  
  mehlika sultan'a âşık yedi genç,
  seneler geçti, henüz gelmediler;
  mehlika sultan'a âşık yedi genç
  oradan gelmiyecekmiş dediler!..
  
  yahya kemal beyatlı
  
  iç. "kendi gök kubbemiz", istanbul fetih cemiyeti yayınları no: 47 / yahyâ kemal enstitüsü no: 4 / yahyâ kemal külliyatı no: 1, 3.b., istanbul-1967, s. 121-123.