pesüs

• bir edip cansever siiri;
  ben denizin kumları üzerinde durdum
  bir heykel tadında olan ve bunu geçen
  bir şekilde denizin kumları üzerinde durdum
  durdum ki, şehrin son kalıntısı onu unutmak olsa gerek
  diyordum. ve bütün ayrıntılarından sıyrılmış bir düzlüğün
  ayrı bir nesne gibi, daha sonra da
  hiç görmediğim bir yaratık gibi üstüme gelmeye başladığı
  bir şey olsa gerek
  ben bunu duyuyordum.
  
  yalnız duymak mı? korktum ve her yerlerimle yalnız oldum
  oldum ki, düzlük dediğim o korkunç varlık
  bitmez tükenmez bir kaynaktan çoğalarak
  üstüme aktıkça benim
  ben kendimi koruyordum
  sanki bir çaresizlikten ödünç aldığım kendimi
  mesela ellerimi bir heykeli bozmayacak şekilde boşluğa uzatarak
  bir anlam vermek istiyor gibiydim düzlüğe
  ve birtakım görüntüleri üst üste yığaraktan
  bir anlam
  sonra alanlarda, ana caddelerde unutulmuş
  ırtıcı bir hayvan gibi işte ben
  yapılması akla gelmedik
  daha bir sürü şeyleri de hep yapıyordum ki
  pek denenmemiş bir boğuşma şekli oluyordu bu da
  sonra ben yoruluyordum.
  yalnız yorulmak mı? giderek geri çekiliyordum biraz
  pençesi asfaltlarda gezen, tüyleri camları ikileştiren
  aşılır bir yer sanan o beton duvarları
  mermerleri ve soğuk potrelleri tırmalayan
  ben
  geri çekiliyordum biraz
  güçlenip saldırmak için düzlüğe yeniden
  ama hiç bilmiyordum ki, neresinden vurulurdu bu düzlük
  neresinden bozulur
  bilmiyordum ki
  bildiğim bir şey varsa, bana pek bir zararı dokunuyordu diyemem düzlüğün
  diyemem, çünkü bir yerlerim hiç mi hiç acımıyordu ki
  ne bir baş dönmesi, ne bir göz kararması
  duymuyordum ki
  olsa olsa benim kendime bir şeyler yapmam için zorluyordu beni
  düzlük
  ve gerçekten yaptırıyordu da
  mesela giderek yenilmem gerekiyordu ki kendime, yenildim
  uzanmam gerekiyordu ki yere, uzandım sonunda iyice
  uzandım içimdeki o beyaz düzlüğün taşırdığı
  bembeyaz taneciklerin üstüne
  artık çağanozlar bir su gibi beni yalayarak
  geçiyorlardı tek sesli yaradılışımdan
  ve memeli balıklar ağır ağır doğuruyorlardı içimde
  ben ve kumlar bir pesüs gibi ağırdan yanıyorduk
  biz öyle yanıyorduk ki, dünya ise bu alevden
  bir bağışlanmamış dünyaydı
  artakalan dünyaydı eski bir tevrat plağından
  gittikçe bizim olmayan bir
  dünyaydı
  ve düzlük bir peygamber ölüsü karşısında
  bitmeyen bir düzlüktü ki... işte ben
  gene de tam kendisi oldum diyemem düzlüğün
  diyemem
  çünkü bazı olaylar bunu doğruluyor
  ve bazı düşünceler.
  
  şöyle ki:
  martılardan bir tanesi yalnız yaşıyormuşçasına boşlukta
  dünyanın en heyecanlı çizgilerini çizdi
  ve bulutlar doldurdu bu kıvrımları yavaştan
  ve benim yarattığım tanrılar ki, geldiler
  bir inip bir çıktılar çocuklar gibi
  çığlık çığlığa
  bu metalsi görünümler arasından
  sonra ben belki de gözlerimi yumdum
  her yerlerimle yalnız oldum ki, düzlük
  etimi ve benim bütün boyutlarımı yemeye başladı
  ve hayallerimi
  yemeye
  demek oluyor ki bir süre kalsam böyle
  - ne kadar mı, bunun pek önemi olduğunu sanmıyorum -
  kimseler tanımayacak beni. deniz hayvanlarının
  kurumuş iskeletlerine döneceğim
  korktum
  yani hiçbir şey değilim de ben, sadece bir konuyum
  öyle mi
  doğruldum işte yeniden
  bir insan tadında olan ve
  bunu geçen ben
  denizin kumları üzerinde durdum.
  
  ben denizin kumları üzerinde durdum
  ben, diyorum, demek oluyor ki bir anlamım var benim de
  değişen bir şey olarak ve değiştiren
  bir anlamım var
  peki öyleyse neden hep başkaları tanımladı beni şimdiye kadar
  neden
  gerçi sessiz ve ünü olmayan bir yaratıktım, biliyorum
  ve onlar güçlüydüler, biliyorum
  ne zaman biraz öfkelenmeye kalksam, bu bile
  onların istediği bir öfke oluyordu ki
  sonra ben susuyordum
  ama bir suçluluk da duyuyordum ki, bu da bir başkaca düşmanımdı benim
  ben neydim.
  
  ii
  
  hiçbir şeyin hiçbir şeyliği gibi bir şeydim. bir ara
  hiç kimselerin tutmadığı oyunlara giderdim
  tiyatrolar ki benim en sevdiğim boşluklarımdır. maun tabutumda
  her yerleri çok süslenmiş ölüler gibiyimdir
  bir kurdelenin ya da gümüşten bir haçın altında sanki
  geri çekilmiş yüzümle, geri çekilmişliğe dargın yüzümle
  bir çelişki gibi ölümsüz
  yaşamakta olurdum.
  
  ilkyazla birlikte kına çiçeklerinin de açtığı söylenir
  kimi zaman da bir efsane gibi söylenir, kazılardan çıkarılmış kalıntı
  şehirleri
  anlatır gibi
  bana kalırsa açtıkları günden yıllarca sonra açar bu çiçekler
  ilkel bir coşkunluğu bir hayat kılığına
  yıllarca sonra getirirler ki
  tıpkı fırtınalardan kurtulmuş bir geminin
  şimşekler, gökgürültüleri
  ve yırtıcı deniz hayvanlarından
  ve korkunç gıcırtılardan artakalan bir uğultuyu
  bir sabah denizinde sütliman
  güneşli, durgun bir gökyüzünün altında
  dinlenen gemicilere unutturduğu zaman
  derim ki, tam o zaman yaşanır fırtına
  onca telaş, onca ölüm korkusu o zaman.
  
  yani tiyatrolar ki benim en sevdiğim boşluklarımdır. maun tabutumda
  her yerleri çok süslenmiş ölüler gibiyimdir
  bir kurdelenin ya da gümüşten bir haçın altında sanki
  ölümün bir acıyla doldurulduğu yüzümle
  geri çekilmiş yüzümle, geri çekilmişliğe dargın yüzümle
  öyle bir çelişki gibi ölümsüz
  yaşamakta olurum.
  
  hiçbir şeyin hiçbir şeyliği gibi bir şeydim. işte ben
  hiç kimselerin tutmadığı oyunlara giderdim
  bir kedi ayaklarıma sürtünerekten geçerdi - ki benim yaşamımda
  her zaman bir kedi bulunur, onu ben
  bir imza gibi yazılarıma koyarım -
  ve duvarlar yumuşardı, sarkardı
  ellerimle ittiğim olurdu onları bu yüzden
  terlerdim
  sonra bir gazoz içerdim ki, yani ben
  kısaca söylemek gerekirse, bazı şeyleri hep geciktirirdim
  mesela bir mürekkep balığına, bir bahçe kapısının oymalı demir parmaklığına
  saatlerce baktığım olurdu, orkideler satılan bir dükkanın
  önündeki çiçek artıklarına
  bir bira çekme makinesine, ne bileyim
  yazısız bir kağıda günlerce baktığım olurdu
  ve yıllarca bir saplantıya
  giderek bakmanın tam kendisi olurdum. yani ben
  bakmanın düzlüğü ve hiçliği ve sonrasızlığındaki şey
  olurdum ki, başkalarını hiç mi hiç ilgilendirmeyen
  yapayalnız bir ben kurardım
  yapayalnız bir ben kurardım ve kedi
  salona girerdi birden, başlama saatini
  bir o somutlardı sanki.
  
  (hiçbir şeyin hiçbir şeyliği gibi bir şeydiler onlar da
  biraz eşyaları vardı
  bir gidip bir geliyorlardı o eşyalar arasında
  biraz da susuyorlardı. ve ağırca bir konsol
  tüyleri dökülmüş bir halıyla beraber
  - küllükleri, bir gece lambasını, duvardaki bir gravürü saymazsak -
  onların aile resimleri gibiydiler
  ve biraz da üç kişiydiler ki, ben onları buluyordum
  biri bir banka afişinde veznedar
  ben onu buluyordum
  biriyse bir ilaç prospektüsünde acılı
  ve hastalıklı bir kadın
  onu da
  buluyordum ki
  olsa olsa bir heykeldi diyebilirim üçüncüsü de
  gündelikçi bir kadın
  tozunu alıyordu bazen, siliyordu onu iyice
  böylece üç kişiydiler. ben birdenbire buzdolabını gördüm
  yaşayan bir şey olarak
  diyebilirim ki, değişken bir yüzölçümü vardı yaşamasının
  ve beyaz
  ve mavimsi bir şekilde örtüyordu ki dünyayı
  bir seramik gibi onu dondurarak
  bir mine gibi
  şunu da söylemeliyim ki, hiçbir şey kımıldamıyordu bu yüzden
  bir tanrı yere düşse parçalanacak
  ve pencerelerden upuzun inşaat demirleri giriyordu içeriye
  gökler kalıplı ve kalın
  duruyordu bir buz dağı gibi şehrin üstünde
  ve dolap buzlanıyordu durmadan. öyle ki
  önce mutfağı donduruyordu bir buzdolabı mantığıyla
  odalara giriyordu, sonra veznedarı
  heykeli, hasta kadını, giderek
  koltuğu, masanın altındaki kediyi - evet kediyi -
  konsolla çatlak bir aynayı da donduruyordu
  bu böyle olunca, yani evin her köşesi donmakta oldu mu
  birden bir örümcek düşüyordu yere, çıt diye bir ses
  incecik gövdesiyle kırılıp bölünüyordu
  örümcek
  ve ayna hep gösteriyordu. ben solgun
  yüzümle buzlanaraktan içimi gezdiriyordum orada
  ve konsolda bir kadını kaydırıyordum, o kadın ki
  iyiliği artık çağımıza uymayan
  bir kadın ki
  cinsiyeti belirsiz bir resim gibi duruyordu
  ellerim arasında
  ve tuhaf yüzler duruyordu, ben bunu görüyordum
  anlamları hiç değişmeyen
  mesela gülmek sonsuzca uzanıyordu. anılar
  bir buz bitkisi gibi renksiz, yabansı
  acılar ki en kalıcıydı ve nasıl
  yeni bir insan haritasını çiziyorlardı buzların altında
  ve insan nasıl da daha çok benzeyerekten insana
  durmuştu ki, şöyleydi:
  sanırım bir soru vardı öyle sorulacak
  bir soru, evet, hiç olmazsa
  biz tarihin hangi döneminde yaşadık?
  bir insan müzesi gibi...
  
  kedi
  çıkardı birden salondan. ve bitiş saatini
  bir o somutlardı sanki.)
  
  iii
  
  sanırım hiçbir şeyin öyle pek tamamlanmadığı
  bir çağda yaşıyordum. ve bütün eksik kalmaların
  sessiz ve ünü olmayan bir tanığıydım ben
  ben, diyorum, demek oluyor ki bir anlamım vardı benim de
  düşünen bir şey olarak ve düşündüren
  ama korkarak söylüyorum, çok ağır bir yük gibi taşıyordum bunu da
  ve biraz da pek kullanılmayan
  ya da hiç bırakmadıkları kullanılmaya
  çok ağır bir yük gibi
  onu ben taşıyordum, düşündüklerimi
  ve bu durumda ne beni etkileyen
  ne de ben etkilendikçe bir başkasını
  etkileyen ve bizi geçen
  bir ben kurmuş oluyorduk ki, o zamanda diyordum
  yani hiçbir şey değilim de ben, sadece bir konuyum
  öyle mi?
  
  yeniden, yeniden, yeniden doğruluyordum
  bir insan tadında olan ve
  bunu geçen ben
  bir dram gibi sonsuz
  kumları üzerinde sonsuzluğun.