yengeç

• edip cansever şiiri.
  
  belirsiz olan ne? ölülerden
  boşalan yeri doldurur doğa
  yansır beyaz hayvan kemikleri, taşıllar
  yok oluşun içinde
  iri bir yengecin sırtı arasıra.
  
  ben ki yengeçleri bilirim daha çok. birini
  yıllar var unutamadım
  dönüp duruyordu bir taşın etrafında
  sanki bir hırçınlıktan damıtılmış ya da bir sıkıntıdan
  ve geçer gibiydi tekrar bir başka sıkıntıya
  gömüldü kumlara iyice, şöyle bakındı
  gördüm kendi büyüsüyle keserken kıskacını
  o gün bugündür anladım ağrıyı, taşıdım da.
  
  büyüdür ölüm, külrengi harcıdır sonsuzluğun
  bir vahşet gibi yaratılır orda umut
  gerer kayalar kaburgalarını
  katırtırnakları arasında
  arabalar biter, atlar birikir
  bir tanrı gelir belli belirsiz, ne kadarlık bir tanrıysa
  büyüdür çünkü ölüm
  külrengi harcıdır sonsuzluğun.
  
  gerçi kurnazdır doğa, alımlıdır da
  her gün biraz olsun geri verir aldıklarını
  sızar kentlere, evlere, dölyataklarına
  bir gün ki ölü bulmuştum kendimi, korkmuştum
  öyle bir yok olma saatinde, bir kuytuda
  sanırım boynumdaki bu yara izi ondan
  
  kaplanır sabahları göğe uzatsam
  geceden kalma bir yıldızla
  buz rengi bir yıldızla. ve uykum
  yeni bitmiştir daha, üstelik
  geri veriliyordur bana
  düşlerimin o karmaşık mimarisi
  dalgalar susmuştur çoktan, denizse gümüş sikkeler gibi harcanıyordur.
  aşağıya yukarıya
  yukardan aşağıya
  nedense her başlangıçta bir acı vardır. sabah
  kuşatır bu acıyı önce
  eskiyip gider sonra da
  
  ve yengeç batırır göğsünün ortasına kıskacını
  tam göğsünün ortasına. artık
  görüp göreceğiniz ölü bir yengeç kabartısıdır
  her gümüş sikkenin üstündeki
  yalnızca bir kabartma. derken
  kaskatı kesilir gök, fırlatıp atar bir kırlangıcı
  ürperir yosunlar, deniz şakayıkları, batık gemiler
  yaşlı balıkçılar sandallarında
  kayalar, balık sürüleri ve fenerler
  ve hayalet gemiler türer çıkarak kınlarından
  yonulara döner tayfalar, çarşı
  camlara, aynalara yapıştırılmış bitkiler
  yoktur ki görünsün bir intihar anının gölgesi
  ölü bir şeyin gölgesi yoktur ki
  fışkırır kazılarından birbiri ardısıra yengeçler
  sütunlar, kemerler, eski çağ mozaikleri üstünde
  posta kurşunları üstünde, kandiller ve çanaklar
  armalar, tapınaklar, yüzük taşları üstünde
  ve yengeç ki onca dönüşten sonra geriye
  yetişir kendi ölüm törenine yeniden
  ve ölüm, o gözüpek savaşçı
  bir yandan kendi büyüsüyle çizerken yazgısını
  yazar bir kelimelik tarihini de.
  
  belli ki bir yol bulmuştur yengeç
  kumlardan değil, kendinden gidilen bir yol
  ne var ki, rüzgar ileri olduğu için külden
  ölümden önce geldiği içindir ki sezgi
  duyar insan bu gereksiz yüzgeçleri
  iki gök arasında kımıldayan
  tanımazsa da kendini bir başkasının düşü gibi.
  
  üç kişiyle başka türlü konuşulur, bir kişiyle
  kendini açıklar insan
  bir vahşet gibi de olsa yaratılır orda umut
  hızlı bir ibreye döner yürekse
  yaşamını içerirken bir yandan
  işler ölümünü de.