idris le konuşma

• edip cansever şiiri. sonrası kalır'dan.
  
  -idris, sen ne yapıyorsun kuşların yanında
  -idris'le konuşuyorum
  
  kuşları okuyorum içimde, ağacın kuşlarını
  yeni pişmiş çilek reçeli gibi kaynayan
  dalların üzerinde
  gemilere dadanan kuşları okuyorum bir de
  göklerde bir başına dolaşan
  görkemle
  büyük denizlerdeki yalnız kuşları
  ve okuyorum yıllardır bütün yalnızlıkları
  okuyorum da
  kuş olsun, insan olsun
  yalnızlık sevmesini bilmeyenlerin icadı
  işte
  suları fiyakayla göğüsleyen yelkovan kuşları
  geçiyorlar martıların peşi sıra
  
  ve küçük bir evin üst katı martı
  duvarlarından sümbüller akan
  sanki çok öpüşmelik kuşlar bunlar, çok sevişmelik
  ve seninle biz iyi ki
  sevmelerin ustasıyız, güzel şaşkınlıkların
  önce yüreklerimizi alıştırmışız buna, sonra kafalarımızı
  ki bu yüzden içimiz hiçbir zaman yoksul değil
  yoksul olmadı.
  
  bak
  bu kalın kalın ellerimi soruyordun, bu çürük çürük bakan gözlerimi
  dokunuyor ellerim gördüğün gibi
  anlıyor dokunduğunu benden önce
  emiyor suyu gözlerimse
  emziriyor güneşi
  ve uçsuz bucaksız bir maviliği yaratıyor onlar
  her gün
  yaratacaklar elbette
  ve sözgelimi ben
  üstünde gökyüzünün
  kum taşıyan mavnalar gibiyim
  
  kimi zaman kavuniçi, kimi zaman osmanlı yeşili
  sabahtan akşama kadar seyrederim
  ve derim ki biz
  çok değerli bir yüzük taşının halkasında sıralanmışız
  ana sütü gibi bir aydınlık içinde
  yani şu yeryüzünü bir uçtan bir uca kuşatmışız
  dik tutarak gövdemizi
  umutla
  bazan da yıkılarak kendiliğimizden ya da bir kurşunla
  ve bu hızlı akışa yaşayıp ölmek deriz.
  
  yaşayıp ölmek, deriz, ne denir daha başka
  denir, çok şeyler denir, biliyorum
  geçecektir hayatımıza mutlaka
  çok inandığımız bir şeyin çocukluğu
  sonra gençliği, sonra oturmuşluğu
  sonra hayat hayat gibi olacaktır.
  
  bakma sen, kuşlar bir uçumluktur ne de olsa
  denizler bir fırtınalık görkemli
  bizse kendimizi insan olarak
  bir tohum gibi dikmişiz sonsuzluğa.