şahinin kopardığı elmas

• iii
  
  bir gün bir su birikintisinde tanıdım sakallarımı
  gözlerimi, o yaman kuşkuyu daha sonra öğrettiler
  tuba ağacından kesilmiş iki tek dalı
  bilmem ki, tutmadım hiçbir fırtınanın hesabını
  ne şiir yazdım gittikçe azalan yaşıma
  ne de giz diye sakladım umutsuzluk için yazdıklarımı
  keşfe çıktım doğup büyüdüğüm kenti yeniden
  tırmandım genelevlerle dallanan sokakları
  bozuk plakların, eski püskü eşyaların üstünden atladım
  kağıt oynadım hiç tanımadığım adamlarla
  zar attım
  ve imrendim o kuleyi yaptıran adamın işaret parmağına
  sinemalara girdim (bir filmin ortasında ya da sonunda)
  oturmadım bile çoğu zaman
  girdim ve çıktım
  doğrusu hiçbir şey anlamadımsa yaşamımı anladım
  öyle hep kesik kesik olan, karışık olan
  ve utandım galiba sabahları demli çaylardan
  
  (ki mavi bir taş sıkıştırırdım dişlerimin arasına hırsımdan
  denizler, açık denizler
  daha doğmamış olurdu dünyanın sıcak karnından.)
  
  bir sabah da bizans paralarına baktım antikacı dükkanlarında
  gözyaşı şişelerine, pesüslere baktım
  tutuldum bir tasvirle kedi gözünden bir heykelciğe
  onca yıl sonra truva atına tutulduğumdan
  ama hiç mi hiç gereği yokken bakır bir madalya satın aldım
  bilmiyorum ne yaptımdı o madalyayı ben
  ya birine verdimdi ya da bir arsaya fırlattım.
  
  bir gün de bir cami avlusunda güvercinleri taşladım
  gözleri kör bir kadın mısır satıyordu
  ağlamak istedi ben güvercinleri ürkütünce
  o an düşünmedimse de sonradan aklıma takıldı
  gözleri kör bir insan nasıl ağlar diye.
  
  son olarak üstünde bir taşın
  oturdum saatlerce.
  
  (kirli ağustos kitabından.)